Voor autisme bestaat eigenlijk geen behandeling. Er is geen therapie die het oplost, het zit gewoon in je. Wel kun je behandeld worden voor klachten die daaruit voortkwamen, zoals angst en depressie. Mijn zoektocht naar goede hulp begon 3,5 jaar geleden. Ik had mezelf lange tijd overeind kunnen houden, tot het moment dat het écht niet meer ging. Gevolg: een burn-out. Ik werd doorverwezen naar de GGZ, waar de diagnose autisme werd gesteld. Een heel traject volgde: psycho-educatie, cognitieve gedragstherapie, psychomotorische therapie, medicatie.
Hulp op vaste tijden
Uiteindelijk had ik alles doorlopen, maar het ging nog steeds niet bepaald goed. Ik was heel snel overprikkeld, en de hele situatie had zoveel indruk op me gemaakt dat ik behoorlijk angstig was om dingen weer op te pakken. Het probleem met hulpverlening in de vorm van de GGZ was, was dat het vaak om twee vaste uurtjes per week ging. Niet dat ik hele intensieve hulp nodig had; alleen de hulp was op afgesproken tijden, in plaats van op de tijden dat ik het nodig had.
De GGZ verwees me door naar de afdeling WMO van de gemeente, om daar ambulante begeleiding aan te vragen. De GGZ was namelijk echt gericht op behandeling; wat ik op dat moment nodig had was wat meer praktische begeleiding. Echter, ook daar kwam hetzelfde probleem terug. Mijn begeleidster kwam een uurtje per week, en vaak ging het dan best prima. Op de momenten dat ik me erg slecht voelde en niet wist wat ik moest doen, was er nog steeds niemand. Het was altijd achteraf praten, terwijl ik juist in het moment zelf iemand nodig had. Ik leunde daardoor best wel op andere mensen in mijn omgeving.
Begeleid wonen
Fast forward naar een jaar later: ik was net begonnen met mijn eerste baan. Heel erg spannend, gelukkig dachten ze op mijn nieuwe werk erg goed met me mee. Door allerlei “toevalligheden” (ik ben ervan overtuigd dat het zo heeft moeten lopen), hoorde ik over een organisatie die een nieuwe locatie voor begeleid wonen gingen starten vlakbij mijn werk. Twee vliegen in één klap: ik kon dichter bij mijn werk gaan wonen én het was zo opgezet dat er overdag begeleiding aanwezig zou gaan zijn. Ik heb me gelijk aangemeld en toen is dat balletje gaan rollen. Een spannende tijd met allerlei gesprekken volgde, waarna ik het verlossende woord kreeg dat ik er mocht komen wonen. Op de dag dat deze blog verschijnt, woon ik er alweer een jaar en één dag!
Ik ben er heel blij mee dat ik hier uiteindelijk terecht ben gekomen. Dit werkt namelijk heel goed voor mij. Ik heb hier mijn eigen appartement, en woon dus in principe zelfstandig, maar overdag is er begeleiding aanwezig in een gemeenschappelijke ruimte/kantoor. Mocht er ’s avonds iets aan de hand zijn, dan kan ik ook een bereikbaarheidsdienst bellen. Ideaal voor mij, want ik kan op het moment dat het niet goed gaat dus ook om hulp vragen. Ik vind deze vorm van begeleid wonen een hele fijne setting: als het goed gaat woon ik gewoon zelfstandig maar als ik een slechte week heb kunnen ze mij de nabijheid bieden die ik dan nodig heb. Hierdoor heb ik afgelopen jaar heel veel stappen kunnen zetten, en heb ik veel over mezelf geleerd. Zo heb ik onder andere het aantal uren dat ik werk uitgebreid en heb ik het sporten weer opgepakt. Nog belangrijker: ik begin mezelf steeds beter te leren kennen waardoor ik ook weer naar de toekomst durf te kijken.
De blogs staan deze week in het teken van de autismeweek. Meer informatie is te vinden op de site van de Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA).
