Bedrijfsarts nummer…..4 !

Vandaag is het weer zover een gesprek met de bedrijfsarts. De zoveelste ondertussen maar deze keer is het anders. Door corona is de afspraak telefonisch. Ik weet nu niet of dit in mijn voordeel is of niet. De spanning is er in ieder geval niet minder onder. Wat nou als hij gaat zeggen dat ik weer ‘moet’ gaan re-integreren. Dat kan ik nog niet hoor. Zover ben ik nog niet hoor. Een stemmetje in mijn hoofd stelt me gerust. De bedrijfsarts heeft een adviserende rol dus hij kan niet zeggen dat je iets moet als je jezelf daar nog niet goed bij voelt. Pfoe dat is een opluchting maar toch blijft het spannend iedere keer weer.

Ik weet het nog als de dag van gisteren, mijn eerste gesprek bij de bedrijfsarts. Ik zat ongeveer 1,5 maand thuis en was in de fase dat ik eigenlijk nog te moe was om mijn ogen te openen elke ochtend.  Ik weet nog hoe rot ik het vond dat juist ik met deze klachten , met mijn burn-out met mijn vermoeidheid om 08.30 u bij de bedrijfsarts moest zijn. Wat betekende dat ik om 7u mijn bed uit moest en in de spits naar de stad moest. Maar ik deed het, vraag me niet hoe maar ik kwam heel aan. Op de eerste afspraak kon ik voornamelijk alleen maar huilen want wat voelde ik me een mislukking. Wie had ooit gedacht dat ik hier zou komen te zitten. Het maakte het voor mij nog moeilijker omdat het om psychische klachten ging. Alleen ik weet hoe ik me voel, alleen ik kan aangeven hoe het gaat. Dit is vaak van buiten niet te zien. Ik had altijd het geluk (of de pech het is net hoe je het bekijkt) dat mijn uiterlijk niet veranderde. Ik kreeg geen extreem moe gezicht of donkere wallen onder mijn ogen. Nee , ik bleef gewoon mezelf.

De afspraak met de bedrijfsarts viel gelukkig reuze mee. Ze gaf me een termijn van 8 weken om weer op de rit te komen en dan moest ik gaan kijken om weer rustig te re-integreren. Zo gezegd zo gedaan. Op dat moment was ik nog in de veronderstelling dat als de bedrijfsarts iets zei ik verplicht was mezelf daaraan te houden. 8 weken waren dus ook 8 weken en  gelukkig krabbelde ik voor mijn gevoel in die weekjes ook weer rustig omhoog.  Het duurde in totaal ongeveer 4 maandjes voor ik weer keihard onderuit klapte. Ik leek nog dieper gevallen te zijn dan de keer hiervoor. Ik was niet voorruit te branden, wilde niks meer en het boeide me allemaal ook niks meer. Met 30 graden lag ik in mijn bloed hete donkere kamer onder mijn dekbed. Volledig uitgeteld en gevoelloos.

Na een paar afspraken en termijnen bij de bedrijfsarts kreeg ik het nieuws dat ik een andere bedrijfsarts kreeg.  Ik wist niet zo goed wat ik hiermee moest , was dit in mijn voordeel? Of juist niet? Op de eerste afspraak met de nieuwe bedrijfsarts bleek dat dit wel degelijk in mijn voordeel was. Deze bedrijfsarts was een stuk jonger en kon zichzelf daardoor beter in leven in mijn gevoel. Ook stond zij totaal anders in de situatie. Waar mijn eerste bedrijfsarts aangaf dat ik ‘gewoon maar even van me af moest bijten’ begreep deze heel goed dat ik nou eenmaal niet zo in elkaar zit en het eigenlijk ook niet nodig moest zijn.  Een fijn gesprek en ik ging na deze gesprekken ook steeds met een goed gevoel naar huis. De tijd daarna ging het enorm slecht met mij. Ik was in een zware depressie beland en had suïcidale gedachten en begon mezelf te beschadigen.  Hierdoor hoefde ik een tijdje niet bij de bedrijfsarts langs. Een kleine opluchting want op dat moment kon ik er zo min mogelijk stress bij hebben.

Ondertussen heb ik opnieuw een nieuwe bedrijfsarts gekregen. Voor de eerste keer was dit een  man. Naar deze afspraken ga ik ondertussen niet meer alleen. Dit omdat ik op dit moment nog geen auto mag rijden. Ergens vindt ik het ook enorm fijn om iemand mee te hebben. Ik vergeet door de stress vaak dingen die zij dan kunnen aanvullen. Deze man is een hele fijne bedrijfsarts. Hij is begripvol maar ook eerlijk wat betreft de toekomst. Nu ik richting de 2 jaar ziek zijn ga moet ik wel denken aan wat de gevolgen hierin zijn. Hier begeleid hij gelukkig wel goed in. De angst mijn baan hierdoor te verliezen is enorm groot. Maar daarnaast kan het me ook een heel stuk rust geven. Eindelijk geen druk meer op mijn schouders en rustig de tijd om straks aan mijn traject te gaan beginnen.

Vandaag was mijn telefonische afspraak met hem. Waarschijnlijk de laatste aangezien ik naar bedrijfsarts nummer 4 ben overgezet. Maar het was een goed gesprek. Ondanks de spanning heb ik goed aan kunnen geven hoe het nu gaat. En hij begreep dat re-integreren op dit moment gewoon nog niet mogelijk is. Ik heb mijn krachten hard genoeg nodig om mijn dagen door te komen. Om ‘veilig’ te blijven en om door te kunnen blijven gaan. Hopelijk ziet bedrijfsarts nummer 4 dit straks ook zo. Fingers crossed !