De invloed van autisme op het gezin

Vooral als ze jong zijn en nog niet duidelijk kunnen maken wat er in ze om gaat, is de opvoeding van een kind met autisme erg zwaar. Ik ging enorm aan mezelf twijfelen, omdat alles wat ik zei niet binnen leek te komen. Ik kreeg het gevoel dat mijn zoon het op mij voorzien had, om het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Jaren heb ik de angst gehad dat de politie een keer aan de deur zou komen, omdat hij zo vaak schreeuwde dat ik hem pijn deed. Terwijl ik twee meter verderop stond en hem niet eens aan kon raken. Mijn hart brak keer op keer als hij zo’n bui had. En ik hem niet vast kon pakken, want juist als ik hem vast zou pakken, zou hij nog veel bozer worden.

Wanneer mijn zoon een driftbui kreeg, liet ik hem in de gang uitrazen. Zodra hij dan weer rustig was, besprak ik met hem waar het mis ging. Tijdens dit gesprek wees ik continu naar mijn ogen, dat hij me aan moest kijken en herhalen wat ik gezegd had. Na een knuffel ruimden we samen de gang weer op.

Toen mijn zoon op zijn achtste de diagnose kreeg, merkten wij dat zijn gedrag steeds agressiever werd; vooral richting zijn zus. Onze dochter voelde zich daardoor niet meer fijn in huis en kwam steeds vaker met de vraag: ‘Wanneer breng je hem weg?’ Hierdoor kwamen we op het punt dat we moesten kiezen voor medicatie of toch een uithuisplaatsing. Gelukkig kon onze zoon gewoon bij ons blijven wonen. Door de cursus ‘Samen gamen, samen spelen‘, waar onze dochter en zoon samen opgingen, verbeterde de band tussen broer en zus steeds meer. Onze dochter begreep haar broer nu beter, nu ze wist wat autisme inhield. Samen met de medicatie die mijn zoon krijgt, kwam het punt dat ze eindelijk samen konden spelen na acht jaar pijn en verdriet. Sindsdien is alles rustig geworden.

In middels is onze zoon een flinke kerel van 13 jaar geworden. Hij is in alle opzichten flink gegroeid. Wanneer hij boos is, loopt hij een blokje om of komt even op zijn kamer tot rust. Ik herhaal het elke keer wel, maar hij weet dat we praten zodra hij weer rustig is. Hij laat het tegenwoordig weten als hem iets dwars zit. En ook op school heeft hij een plek waar hij even heen kan om te ontladen. Daarnaast is hij behoorlijk zelfstandig geworden en gaat zelfstandig naar bijvoorbeeld het zwembad of het skatepark.

Inmiddels gaat het dus een stuk beter, maar de afgelopen jaren hebben regelmatig reacties gekregen van buitenstaanders, waaruit bleek dat ze dachten dat ze het wel beter konden. Opmerkingen zoals dat het aan onze opvoeding ligt of laat hem maar een weekje bij mij komen dan zal z’n gedrag wel anders zijn. Terwijl een uur oppassen bijvoorbeeld al te veel was.

Jaren later bleek ikzelf ook autisme te hebben. Hoewel de diagnose niet als verrassing kwam, kwam de klap wel hard aan. Ondanks dat vielen er veel puzzelstukjes op z’n plaats. Ik snapte eindelijk waardoor ik altijd te laat kwam, geen besef van tijd had en het gevoel had dat ik er niet meer bij hoorde. Ook ben ik erg chaotisch. Ik kon tien dingen tegelijk doen en dat de hele dag door, maar aan het eind van de dag leek het alsof ik niks had gedaan. Ik was continu bek af hierdoor.
Met mijn zoon kan ik heel goed praten. We denken hetzelfde en snappen elkaar. Daarnaast zie ik meer overeenkomsten, ik kan ze alleen niet goed verwoorden.

Sinds ik de diagnose autisme heb, merk ik dat sommige vrienden mij beter begrijpen. Andere vrienden reageerden heel laconiek dat ze het allang wisten, terwijl ik juist het gevoel heb dat zij nog steeds geen begrip hebben voor mij.

In deze eerste blog heb ik jullie globaal meegenomen hoe de afgelopen jaren zijn vergaan wat betreft de de diagnose autisme binnen ons gezin. In de volgende blog wil ik hier graag nog wat dieper op in gaan en je meenemen in de begeleiding van Youz en wat ik zelf deed om mijn zoon te helpen.