De psychische kant van “de makkelijke weg”

Het kan zijn dat je dit artikel al gelezen hebt, hij heeft namelijk ook op onze “oude” site gestaan.

19 Februari 2015 ging ik onder het mes voor een gastric sleeve. Niet omdat ik voor de “makkelijke weg” koos zoals iedereen zei en zegt, maar omdat ik al jaren probeerde af te vallen en dat maar niet lukte. Ik dacht dat ik alleen wat sneller zou afvallen, dacht dat ik eindelijk mijn ideale ik zou tegenkomen en dat mijn leven makkelijker zou worden maar sinds die dag ging ik geestelijk achteruit.

Mijn hele leven was ik al wat molliger dan andere kinderen, mijn hele leven identificeerde ik mij aan mijn gewicht. Ik woog niet alleen 130 kilo, ik was 130 kilo. Mensen deden anders tegen mij naarmate ze mij zagen afvallen, ze werden aardiger en ineens leefden ze met mij mee. Ik kreeg ineens heel veel nieuwe volgers en leuke reacties. De likes vlogen langs mijn oren. Allemaal omdat ik minder ging wegen.

Zonder dat ik het door had was 19 Februari 2015 het begin van mijn geestelijke aftakeling. ‘Als ik niet meer 130 kilo ben, wat ben ik dan wel? Wie ben ik dan wel?’ waren de eerste stemmen die in mijn hoofd naar boven kwamen. Bij elke kilo kwam er een stem bij ‘minder eten, dan ben je leuker!’ ‘Niet eten, dan lachen de mensen naar je!’ ‘je bent niets waard zolang je nog geen 65 kilo weegt’ klonk er in het begin vaak in mijn hoofd. Inmiddels zijn het andere dingen die de stemmen zeggen maar het zijn wel dezelfde stemmen, alleen nu zeggen ze dat ik maar uit het raam moet springen, dat iedereen dan beter af is enzovoort.

Na een jaar bereikte ik mijn ideale gewicht, het gewicht waar ik al jaren naartoe leefde. ’65 kilo, yes, nu word ik eindelijk gelukkig!!’ was serieus het eerste wat ik dacht. Dus ik wachtte, en wachtte en wachtte en terwijl de maanden aan me voorbij vlogen voelde ik nooit dat geluk wat ik mij bij 65 kilo had voorgesteld. Toen ik 62 kilo woog werd ik zwanger, na 8 weken was er geen hartje meer en ontstond er een miskraam. Precies 1 maand daarna werd ik weer zwanger, dit maal van Suuz. Deze zwangerschap heeft mijn gewicht “gered” want ik denk dat ik anders doorgegaan was tot ik niets meer dan een zak botten was. Juist, ik besef me nu pas dat op 19 Februari 2015 mijn eetstoornis ontstond.

Na de zwangerschap viel ik al snel weer af en kwam de eetstoornis weer om de hoek kijken. Hoe ouder Suuz werd en hoe minder hormonaal ik was, hoe meer de stemmen weer hun werk deden. “op naar de 50 kilo, dan ben ik vast wél gelukkig” dacht ik afgelopen April, ik startte met nog minder eten en strafte mezelf voor elke keer dat ik chocola of calorieën at. Toen ik met stage begon werd het afvallen en niet eten steeds makkelijker en daarnee het straffen iets minder. En toen was daar ineens 2 Juli, Na mijn laatste stagedag viel ik in elkaar, mijn hoofd en nek leken uit elkaar te spatten en mijn hele lichaam deed het niet meer. Ik werd opgenomen toen ik 59 kilo woog en ging 2 kilo zwaarder weer naar huis. “Goed eten en rustig aan doen” was het doktersadvies. Ik kreeg oxycodon en amitriptyline mee en moest gaan rusten wanneer ik pijn had.

Die pijn is dus nooit meer weggegaan, de kilo’s kwamen er weer aan en de stemmen zijn sinds Juni luider, groffer en gemener dan ooit tevoren. Sinds Juni voelde ik alleen maar zwart, dood, verderf, voel ik me ellendig, mislukt en overbodig. De stemmen zijn het daarmee eens en ik zie dode mensen op het dak van huizen en flats en in de bomen hangen. In elke kamer met stopcontact voelt het alsof “ze” mij afluisteren en ik voel me continue opgejaagd en achtervolgd. Sinds ik Quatiapine krijg is dat opgejaagde gevoel steeds iets minder maar de stemmen zijn er nog steeds. Ik kreeg de diagnosaes ccptss, fibromyalgie, scoliose en somatische stress stoornis erbij en vanuit alle kanten hulpverlening.

Erover praten helpt, schrijven helpt, de grenzen die mijn ambulante begeleidster mij leert helpen en Bas en Mark steunen mij onvoorwaardelijk. Als ik niet in elkaar gezakt was had ik waarschijnlijk iets gedaan wat ik niet meer kon terugdraaien dus ik ben dankbaar voor dat moment. Ik moest wel gaan praten, moest eerlijk zijn en open staan voor hulp.

Zonder alle hulp hadden de stemmen het waarschijnlijk van mij gewonnen. Dus, de eerste die mij nog durft te zeggen dat ik voor de makkelijke weg koos kan een hele DIKKE vinger van mij verwachten. Er is geen makkelijke weg, afvallen is altijd zwaar en te snel afvallen is pure mindfuck.