De Viersprong

Het duurt nog een tijdje maar dan is het eindelijk zover. Ik mag gaan starten met mijn behandeling bij De Viersprong. Wachten duurt lang en de gedachten dat ik straks met de behandeling ga starten maakt me ook lichtelijk zenuwachtig. Maar het is voor een goed doel. Een nieuwe ik ! Daar doe ik het voor.

In november 2019 ging hij op de bus ‘mijn doorverwijzing’. Op dat moment ging het erg slecht met mij en de behandelingen die ik tot op dat moment had gehad leken vrijwel niets voor mij te doen. De depressie bleef aanhouden en er was ook niet echt een verbetering te zien. Mijn psycholoog wilde graag een onderzoek laten uitvoeren door De Viersprong. Met dit onderzoek zou ik getest worden op een persoonlijkheidsstoornis. Zelf was ik hier ook enorm nieuwsgierig naar want als het dat zou zijn dan zou mijn ‘gedrag’ eindelijk ergens aan gekoppeld kunnen gaan worden. Ik houd normaal niet van stempels op iemand plakken maar in dit geval leek die stempel me wel erg fijn.

Na 2 dagen vol testen was het wachten geblazen. Wachten op het adviesgesprek. Uiteindelijk vond dit gesprek ongeveer 7 weken later plaats. Omdat ik totaal niet wist wat ik moest verwachten en ik enorm bang was dat zij mij niet zouden kunnen helpen had ik mijn man mee genomen. Het gesprek begon positief ‘ze konden me helpen’ pfoee dat was een opluchting. De stress ging een beetje uit mijn lichaam en de diagnose werd genoemd. Een vermijdende persoonlijkheidsstoornis met dwangmatige trekken. Omdat ik mezelf op dat moment beschadigde kwam daar ook nog de notitie ‘trekken van borderline’ bij maar daar was ik op voorbereid. Mijn gedrag had eindelijk een naam gekregen. In deze stoornis herkende ik mezelf zeker nu kon het herstel eindelijk gaan beginnen.

Na de diagnose was het tijd voor de wachttijd. Ik was van een wachttijd uitgegaan maar omdat mijn psycholoog mij had doorverwezen naar De Viersprong omdat zij de kortste wachtlijst hadden ging ik uit van een aantal weken. Dat deze wachttijd minimaal een half jaar zou zijn had ik niet zien aankomen. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Ik begon te huilen en kwam niet meer uit mijn woorden. Een halfjaar had ik dat goed gehoord? Ja , in de ogen van mijn man zag ik de teleurstelling ook ik had het dus wel goed gehoord. Even opperde ze om me die dag te laten opnemen op de crisisdienst. Omdat ik zo overstuur was in verband met de wachttijd leek het hen niet verstandig om naar huis te gaan. Maar ik gaf aan het te kunnen. Crisisopvang daar wilde ik nu dus echt niet heen. Nee ik wilde naar huis mijn bed in en daar een potje gaan huilen.

Dat deed ik dus ook. De dagen erna was ik weer terug een hoopje ellende. Huilend in mijn bed in een donkere kamer. Want wat had het allemaal nog voor zin. Ging ik het zo lang vol houden? Ging het me lukken om mezelf niets aan te doen tot die tijd? Ik wist het niet , de tijd zal het leren. Inmiddels zijn we maanden en een indicatie gesprek verder. Ook hier werden weer dingen gezegd die mij totaal uit mijn doen brachten. Bij het adviesgesprek werd er aangegeven dat ik op de wachtlijst geplaatst zou worden dat was echter niet het geval. Pas nu bij het indicatie gesprek werd ik op de lijst geplaatst. Dit betekende dus ook dat de wachttijd ook pas nu in ging. In november mag ik waarschijnlijk komen. Al is dat ook niet zeker.

Inmiddels is het al Mei als ik deze blog schrijf. Ik wacht nog steeds en momenteel heb ik enkel therapie om de tijd te vullen tot ik mijn behandeling bij De Viersprong kan gaan starten. Deze week ontving ik een mail om te starten met een voortraject. Dit zijn een aantal besprekingen waarin alvast uitgelegd wordt wat de behandeling inhoud. Spannend maar ik besef ook ontzettend goed dat het hierna nog een hele tijd gaat duren voor ik ‘echt’ mag gaan starten met de behandeling.

Wachten dus…. Dat is het enige wat ik nu kan doen. Wachten en zorgen dat ik sterk blijf. Sterker dan de zwarte wolken in mijn hoofd. Deze behandeling moet me gaan helpen. Zo niet? Tja dan weet ik het ook niet meer.