In mijn vorige blog schreef ik over (voor)oordelen rondom diagnoses bij psychische klachten, en hoe fysieke en psychische ziektes niet als gelijk worden gezien. Dat waren de negatievere kanten. In deze blog wil ik er op ingaan hoe mijn diagnose mij juist verder heeft geholpen.
Oordelen naar mezelf
Ik had voor mijn diagnose veel oordelen richting mezelf. Het was duidelijk dat ik tegen dingen aanliep, maar niet duidelijk waar dat vandaan kwam. Ik trok de zwart-witte conclusie dat er niks “mis” met me was, dus ik moest allerlei dingen gewoon kunnen, vond ik zelf. Door mijn diagnose kon ik wat milder naar mezelf gaan kijken, met iets minder oordeel over de problemen die ik had. Je zou kunnen zeggen dat het niet heel gezond is om een diagnose nodig te hebben om mild naar jezelf te zijn, en dat is het ook niet. Je verdient het namelijk om altijd mild naar jezelf te kunnen kijken, om lief voor jezelf te zijn. Maar goed, ongezond of niet, voor mij heeft het wel die functie gehad en daarmee ook deuren geopend. Het was, denk ik, een onderdeel van mijn proces.
Juiste hulp
Bovendien heeft het krijgen van een diagnose er ook voor gezorgd dat ik de juiste hulp kreeg. Daarbij moet ik wel de kanttekening plaatsen dat ik de “goede” diagnose heb gekregen, waardoor de hulp bij mij aansloot. Er zijn ook genoeg mensen waarbij eerst verkeerde diagnoses worden gesteld, en dan kan het een stuk lastiger zijn om de hulp te krijgen die je nodig hebt. Of waarbij er verschillende problemen naast elkaar bestaan, waardoor het een stuk complexer is om vast te stellen wat er aan de hand is. Helaas is het stellen van een diagnose voor psychische problemen zo makkelijk nog niet, het is niet zo makkelijk af te kaderen als dat een gebroken been dat is.
Er vanuit gaande dat je de juiste diagnose hebt gekregen, kun je daar vaak ook hulp bij krijgen. Bijvoorbeeld therapie, of medicatie. Voor mijzelf was het een combinatie van die twee, en nadat ik mijn traject binnen de GGZ had afgerond, kreeg ik begeleiding via de WMO van de gemeente. Uiteindelijk ben ik ook begeleid gaan wonen, wat voor mij één van de betere vormen van hulp is gebleken.
Handleiding voor mezelf
Last but not least: ik leer mijn eigen handleiding steeds beter kennen. Mijn diagnose heeft me een hoop inzichten gegeven, waardoor ik veel geleerd heb over mezelf. Ik kon als het ware een andere bril opzetten om naar mezelf te kijken. Waarmee ik niet wil zeggen dat een diagnose allesbepalend is; in mijn geval gaf het een andere invalshoek waardoor ik mezelf beter ging begrijpen. Het is te allen tijde belangrijk om goed naar jezelf te blijven kijken en naar wat jij nodig hebt. Een diagnose zegt iets over een deel van je, maar niet over alles. Je bent ook nog gewoon een mens met een persoonlijkheid, bepaalde voorkeuren, karaktereigenschappen en goede en slechte kanten. Los van die diagnose.
