Een jaar later en ik ben er nog!

TRIGGER WARNING: deze blog gaat over zelfbeschadiging en suïcidaliteit. Mocht je hier gevoelig voor zijn, houd je eigen grenzen dan goed in de gaten en vraag jezelf dan af of het verstandig is om verder te lezen.
Heb je zelf last van suïcidale gedachtes? Neem dan contact op met 113Online.

Een jaar geleden alweer en ik ben er nog steeds. Wat kan er ontzettend veel veranderen in een jaar. Het is een gekke gedachten dat ik deze blog zonder onze kat Eddie waarschijnlijk niet meer had kunnen schrijven. Dat ik er dan nu niet meer bij was geweest en dat ik alles wat het afgelopen jaar gebeurd is, niet meer had meegemaakt. Het is een nare gedachten, maar het geeft me ook kracht. Want als ik dit jaar door heb kunnen komen, ben ik dus sterk genoeg om door te gaan en te blijven vechten voor zolang dat nog nodig is. Eerst vechten en dan genieten, zullen we maar zeggen.

Een jaar geleden
Wanneer ik deze blog schrijf, is het 5 oktober 2020: precies een jaar na mijn eerste poging tot zelfdoding. In de nacht van 4 op 5 oktober 2019 was ik ervan overtuigd dat het leven voor mij lang genoeg geduurd had. Mijn leven was op dat moment een grote teleurstelling en ik had het gevoel totaal geen toegevoegde waarde meer te hebben voor de mensen om mij heen. Naast dat mijn eigen leven niet fijn was, was ik ervan overtuigd dat ik ook de mensen om mij heen enkel tot last was. Het was geen wanhoopsdaad, maar een gedachte die al langere tijd in mijn hoofd zat. Die nacht besloot ik dat het tijd was om te ‘gaan’.

Een heftige beslissing met veel consequenties, daar was ik mezelf van bewust. Toch wist ik dat het goed zou komen. Iedereen zou doorgaan, mijn man zou op den duur weer een nieuwe vrouw ontmoeten die net zo fijn in het leven zou staan als hoe wij dit vroeger deden en ook mijn vrienden zouden misschien even verdriet hebben, maar ook hun leven zou gewoon doorgaan. Mijn ouders hadden genoeg aan hun hoofd met mijn broer, dus dat mijn sores dan op zou houden, zou in mijn ogen enkel een opluchting voor hen zijn.

De details van de nacht bespaar ik jullie. Maar één ding vind ik nog steeds ontzettend bijzonder en dat is ook de voornaamste reden dat ik er nu nog ben. Onze kat Eddie was mijn reddende engel (al zag ik dat toen niet zo). Hij was namelijk degene die die nacht bij mij was en ook degene die uiteindelijk mijn man wakker maakte. Je moet weten, normaal is hij enorm op zichzelf gesteld. In de nacht is hij wel vaker wakker, maar ons wakker maken doet hij nooit. Tot deze nacht. Hij tikte mijn man meerdere keren met zijn pootje op zijn schouder en gaf dit niet op tot mijn man wakker werd en erachter kwam dat ik niet in bed was. Op dat moment ging het al een tijd niet goed met mij, waardoor mijn man meteen voelde dat het niet goed was. Mede door Eddie zijn hulp was hij er daardoor op tijd bij en hebben we erger kunnen voorkomen. Ik vind het mooi dat een dier zoveel kan aanvoelen en sinds die nacht zijn Eddie en ik twee handen en vier pootjes op één buik. We kroelen als nooit tevoren, hij wil niet naar boven als ik niet met hem mee ga en als ik een nacht niet kan slapen, is hij beneden bij mij. Hij is nog steeds dezelfde Eddie als vroeger en nog steeds erg op zichzelf gesteld maar laat mij steeds meer toe en dat vind ik enorm fijn.

Een jaar later
Een jaar later sta ik totaal anders in het leven dan toen. De nare gedachten zijn er nog steeds, maar ze zijn wel een stuk minder aanwezig dan toen. Als het die nacht gelopen was zoals mijn planning was, dan zou iedereen het grootste verdriet al achter de rug hebben en een beter leven hebben dan ze nu hebben -daar ben ik nog steeds van overtuigd. Maar zo is het niet gelopen en op sommige momenten kan ik daar zelfs weer een beetje blij om zijn. We hebben namelijk nog een leven voor ons. We willen nog zoveel doen en met elkaar beleven, maar eerst moet ik herstellen en er weer helemaal bovenop komen. En dat ga ik doen. Daar ga ik voor vechten. Mijn behandeling start bijna en dan gaat de weg naar herstel eindelijk beginnen.

Het afgelopen jaar heb ik alleen ondersteuning gehad en geen echte therapie. Dat was ook wel fijn, want dat had ik niet aan gekund. Het was voor mij het belangrijkste om mijn dagen goed door te komen en te zorgen dat ik ‘veilig’ was. 

Iets waar ik nog niet eerder echt over heb gepraat, is dat ik in deze periode ook aan zelfbeschadiging heb gedaan. Omdat hier een groot taboe op ligt, wil ik er in mijn blog toch nog een klein stukje aan wijden. Om heel eerlijk te zijn snapte ik zelfbeschadiging vroeger namelijk niet. Waarom zou je jezelf pijn doen? Waarom zou je je lichaam verminken terwijl je jezelf al zo rot en onzeker voelt? Maar in het afgelopen jaar ben ik erachter gekomen dat het heel begrijpelijk is dat je het doet. Natuurlijk het is niet ‘normaal’ en we moeten het ook zeker niet goedpraten, maar ik begrijp het nu wel en onbewust doen we het misschien allemaal wel op één of andere manier. Mijn littekens zijn ondertussen bijna allemaal geheeld en ik kan volmondig zeggen dat de keren dat ik het nu doe op 1 hand zijn te tellen. Het zal nog een gevoelig punt blijven, maar ik ben op de goede weg.
Het heeft me wel aan het denken gezet over mijn manier van omgaan met teleurstellingen en pijn. Als ik terugdenk aan vroeger, dan kan ik mezelf nog herinneren dat ik als kind vaak met mijn hoofd tegen de muur bonsde als ik boos of verdrietig was. Dit was in die tijd de manier om mezelf te straffen. In een later stadium deed ik dit door niet te eten. Ik heb een periode erg geworsteld met mijn voeding. Ik wilde dunner zijn en moest afvallen. Ik ontzag mezelf eten en ook dat is een manier van zelfbeschadiging -als ik er nu aan terugdenk. Ik vond dat ik het niet verdiende om te eten, want ik was al dik genoeg. Als ik nu terugdenk aan die tijd sloeg het natuurlijk nergens op, maar toen was ik ervan overtuigd dat ik het niet verdiende. Dit zal voor mij altijd een gevoelig punt blijven. Ik merk dat ik soms een eetbui krijg als ik niet lekker in mijn vel zit, iets wat me boos op mezelf maakt.

Zelfbeschadiging is er in veel verschillende vormen. Het bekendste is natuurlijk het beschadigen van je lichaam door middel van snijden of krassen. Er zijn echter nog zoveel ‘onzichtbare’ manieren waarop mensen zichzelf pijn doen. Ik hoop dan ook dat iedereen wat meer begrip kan gaan opbrengen voor mensen die dit doen. Je moet je eens indenken dat je continue boos bent, dat moet er toch uit? En nee, dit is niet de juiste manier en er zijn heel veel andere manieren om dit te doen. Maar daar hebben we (wij die dit doen) hulp bij nodig. Het is niet zo makkelijk om het zomaar niet meer te doen. Dus wees een beetje lief voor elkaar, we zijn allemaal wel eens boos. De ene gooit dan misschien iets kapot, maar een ander wordt boos op zichzelf en dat is gewoon ontzettend naar.