Een blog schrijven, waar ben ik aan begonnen, hoe ga ik dit nu weer aanpakken, waar begin ik? Dát is het eerste wat er in mij opkwam nadat ik aangegeven had dat ik zeker wel eens wat zou willen schrijven. Nog nooit heb ik openbaar iets geschreven over mijzelf. Maar toch wil ik de sprong wagen, en dat is eng. Eng, omdat ik ontzettend benauwd word van het idee dat anderen over mij gaan lezen. Wat zullen zij er wel niet van vinden?
Veel angst
De angst en paniek komt omhoog wanneer ik over straat loop in mijn eentje, ergens heen ga, in de bus of trein zit, een belangrijke afspraak heb, naar het ziekenhuis moet en ga zo maar door. Overal, altijd. Zodra ik niet weet met wie ik te maken heb gaat mijn brein in overdrive. Overleven.
Wie kan ik tegen komen? Wie krijg ik aan de lijn? Begrijpen ze wel wat ik wil zeggen? Loopt er iemand achter mij? Volgen ze mij? Blijven die mensen daar wel staan? Kijken ze? Wat zullen ze van mij denken? Wat moet ik straks zeggen? Zeg ik wel het goede? Staat er iemand daar?
Ik kan het mijzelf zo ontzettend moeilijk maken. En hoe graag ik het ook anders wil, het blijft. De angst, de onzekerheid en dat ik het liefst mijn kop in het zand steek.
“Ik ben er niet”
En tóch kies ik er steeds weer voor om het wel te doen, erop uit, naar buiten, afspraken maken, mensen bellen, reizen en nu dus een blog.
Want hoe bang en onzeker ik ook ben. Ik ben ook stronteigenwijs, koppig zelfs. Als ik iets wil of bedenk, ga ik er ook voor. Nu kun je dat misschien naïef vinden.
Maar zonder deze eigenschap zou ik nu niet zijn waar ik nu ben.
Ik heb namelijk niet hét lot uit de loterij gekregen als het om gezondheid gaat.
Mijn leven lang kan ik amper iets anders herinneren dan dat ik ziek was. Er was áltijd wel iets. Van probleem op probleem, en niemand die wist wat er nu eigenlijk was.
Nog steeds liggen niet alle puzzelstukjes op zijn plek. Nog steeds weten ze amper wat er écht scheelt. Wat is de oorzaak van al deze klachten?
Naast mijn waslijst aan diagnoses en een lichaam dat zo goed als uit elkaar valt, is de mentale problematiek mij ook zeker niet bespaart gebleven. En dat valt zwaar, heel zwaar. Hoeveel kun je op één gestapeld krijgen, is het nooit genoeg, houd die ellende écht nooit op?
Het einde is nog lang niet in zicht en hoe ga je daar nu eigenlijk mee om?
Ik zal zeker niet alle antwoorden hebben, maar opgeven is geen optie. Ik blijf mijzelf uitdagen, ik blijf doorgaan.
Ik neem jullie graag mee op mijn pad, met mijn uitdagingen, mijn diagnoses en wat dat met mij doet en voor mij betekend.
Wat die diagnoses en uitdagingen nu precies zijn, daar zal je gaandeweg zeker nog achter komen.
