Het einde van mijn deeltijdbehandeling is in zicht!

Het einde van mijn deeltijdbehandeling is in zicht! Is dit het begin of gewoon een stapje in de goede richting? Ik weet niet zo goed hoe ik het moet noemen. Maar één ding is een feit: het einde van mijn deeltijdbehandeling is binnenkort. Een jaar lang ben ik intensief bezig geweest met schema’s, patronen, coping en met proberen te overleven. En nu komt de einddatum van dit traject toch echt steeds dichterbij.

Het einde van mijn deeltijdbehandeling is in zicht: Dubbel gevoel

Een jaar lang deeltijdbehandeling, intensieve therapie. Nu ik het zo typ merk ik dat het niet niks was. Het was zwaar, het was overleven maar het was vooral ook heel veel over mezelf leren. In mijn hoofd blijft het als een teleurstelling voelen dat ik dit nodig had. Dat ik niet sterk genoeg was om het allemaal zelf te kunnen. Maar tegelijkertijd voel ik me ook enorm dankbaar dat ik dit heb kunnen doen. Dat ik deze ‘kans’ heb gekregen. Het was een raar jaar vol met corona, weinig personeel en uitval van therapie uren maar ondanks dat allemaal was het een enorm leerzame tijd.

Minder is ook goed genoeg

Als je me een jaar geleden had gezien, dan zag je een totaal ander persoon als nu. Ik had er geen zin meer in, het hoefde allemaal niet meer. Ik lag meer in bed dan dat ik iets deed, en mijn joggingbroek en zak chips waren mijn beste vrienden. Als het leven een knop had gehad om alles te laten stoppen dan had ik hem meteen ingedrukt. Nu, een jaar later, zou ik hem zo af en toe nog steeds willen indrukken. Want hé, ook na een jaar therapie is de wereld nog steeds niet elke dag een fijne plek. Het blijft voelen alsof ik niet gemaakt ben voor deze wereld. Alsof het allemaal te zwaar is en ik het gewoon niet aan kan. Maar realistisch gezien besef ik mezelf nu ook dat ik de lat voor mezelf continu zó hoog leg, dat het ook niet anders kan dan zwaar voelen. Het leven kan een feestje zijn, maar dan moet je wel zelf de slingers ophangen. En het drinken mee nemen. En de gasten uitnodigen. En niet te vergeten natuurlijk nog lekkere hapjes maken. Dit dus! Dit is precies mijn valkuil. Te veel willen, eigenlijk alles willen. Maar inmiddels heb ik geleerd dat het met minder ook kan.

Niet altijd mooi

Mijn boze kind, kwetsbare kind en veeleisende ouder zijn misschien minder aanwezig dan ooit. Maar juist door die bewustheid van de aanwezigheid op de momenten dat het er wél is, voelt het heftiger dan ooit. Boosheid uitte ik vroeger vooral naar mezelf. En nee, niet op een gezonde manier. Niet eten, mezelf uithongeren, mijn hoofd tegen de muur bonken, mijn adem inhouden en op een gegeven moment zelfs met mezelf beschadigen. Zolang ik de boosheid naar mezelf richtte hoefden andere mensen het niet te merken/snappen. Ik mag vol trots zeggen dat ik dit niet meer doe. Boosheid vind ik om eerlijk te zijn nog steeds wel de moeilijkste emotie die er is. Als ik verdrietig ben huil ik, als ik blij ben lach ik maar als ik boos ben? Ja, wat moet ik dan doen? Ik weet niet anders dan dat ik die boosheid naar mezelf moet richten en dat het dan wel overgaat. Maar ik wil nu leren hoe dit ook anders kan. Hoe ik op een gezonde manier mijn boosheid kan uiten, zonder daar zelf de dupe van te worden. Wat ik ook heb geleerd, is dat het oké is om mindere dagen te hebben. Het leven kan niet altijd mooi zijn. En dat als ik een mindere dag heb, dit nou eenmaal niet altijd een verklaring heeft. Dat het leven niet alleen maar zwart en wit is. Dat er een heleboel grijs is op deze wereld. Ook leer ik steeds meer dat ik niet altijd alles hoef te snappen, hoe graag ik dit nog steeds ook wil. Het leven is nu eenmaal niet altijd te snappen, mensen zijn niet altijd te snappen en dat is oké! Dat hoort erbij, dat is wat het leven leuk maakt. En soms ook minder leuk natuurlijk maar hé ook dat is…..oke!

Op naar de toekomst!

Nu de deeltijdbehandeling gaat ophouden voel ik de paniek een beetje opkomen. De deeltijd therapie was een structuur die ondanks dat het zwaar was voor mij wel enorm fijn aanvoelde. Ik voelde me nuttig omdat ik bezig was in mijn herstel. Het ‘gat’ wat ik voelde aankomen nu ik ga stoppen heb ik al een beetje opgevuld. Na mijn therapie ga ik starten met vrijwilligerswerk tot ik klaar ben om weer de arbeidsmarkt op te gaan. Ook ga ik nog een kort traject volgen bij een andere therapeut om mijn zelfbeeld nog op te krikken. En daarna hoop ik weer te kunnen werken, een fijn leven te kunnen leiden en mijn grootste droom uit te laten komen….. mama worden.