‘Hoe voel je, je nu Shirl?’

Het is alweer een tijd geleden dat ik een blog schreef, een tijd tijd waarin een heleboel veranderde. Mijn laatste blog ging over het feit dat ik me niet thuis voelde in ons eigen huis, want ik voelde me toen alles behalve goed. Ik heb het de afgelopen weken vaak terug gelezen en zelfs getwijfeld om al mijn “oude” blogs te verwijderen. Niet omdat ik niet meer achter mijn woorden sta maar, omdat de Shirl van ’toen’ slechts een schim lijkt van wie ik nu ben.

In de afgelopen maanden heb ik héél hard gewerkt aan mijn herstel zonder echte hulp (want: Corona) en heel goed gekeken naar wat ik wel en niet wil, kan en moet. Ik ben gestopt met al mijn medicijnen tegen alle adviezen in en maakte hele mooie sprongen vooruit. Sprongen waar ik twee jaar geleden niet meer over durfde te dromen.

Wat ook meespeelt in mijn weg terug naar geluk, is een bijzonder moment tijdens de paasdagen. Ik voelde me een beetje gek, was misselijk en mijn borsten deden zeer, dus ik deed voor de zekerheid een zwangerschapstest. Say whut? Een wat? Ja, je leest het goed; die test was namelijk in een rap tempo positief en ik ben op het moment dat ik dit schrijf 12 weken zwanger!

Het allereerste wat mensen vragen zodra ik mededeel dat ik zwanger ben, is (natuurlijk) hoe het nu met me gaat en ik kan niet anders zeggen dan heel erg goed. Mijn psyche heeft een enorme omslag gemaakt sinds ik gestopt ben met mijn pillen, ik sta weer met beide benen op de grond en slaap niet meer halve dagen. Het enige wat ik echt nog heel erg lastig vind is mijn angststoornis, die is namelijk weer wat meer naar boven gekomen. Ik ben heel erg bang voor elke echo, heel erg bang dat het allemaal niet goed gaat, bang voor corona, bang om naar de winkel te gaan en ben een kei in doemdenken. Gelukkig heb ik de liefste man die mij regelmatig uit mijn angsten trekt, dat heb ik op dit moment echt wel even nodig.

Dat het beter gaat betekent niet dat we ook van de hulpverlening af zijn gelukkig. Mijn ambulante begeleidster belt mij elke week op om even te checken hoe het gaat en de verpleegkundig (GGZ) specialist houdt me ook goed in de gaten; een tijd geleden werd ik door haar doorverwezen naar de POP poli, maar die kunnen op dit moment nog niet veel voor mij doen, daarvoor gaat het namelijk te goed (ook wel eens fijn om te horen!).

Aankomende maand hoor ik of ik onder controle blijf bij de gynaecoloog of toch terug mag naar de verloskundige, dat vind ik best spannend, want ik vind de sfeer bij de verloskundigen toch wat fijner. Ik verwacht echter niet dat ik terug mag met mijn lichamelijke mankementen, maar we gaan het meemaken!

Ondanks mijn angsten voel ik me echt veel beter en kan ik me niet meer voorstellen dat ik mij een paar maanden geleden zo slecht voelde. Alle hulpverleners staan er van te kijken dat ik zonder (de best wel zware) medicatie overeind blijf staan, dat het nu zoveel beter gaat en dat ik me ondanks mijn angsten niet laat leiden door angst. Ik ben super trots, op mezelf en op ons gezin!