Hoge bergen en diepe dalen!

Hoge bergen en diepe dalen zo kun je mijn herstel het beste beschrijven denk ik. Op dit moment sta ik in het dal maar het kan zo zijn dat ik morgen op de hoge berg sta. Elke dag is anders , elke dag ben ik anders en elke dag voel ik me anders. Nooit had ik gedacht dat ook dit een depressie kon zijn. Niet alleen maar down maar juist heel de tijd dat heen en weer gegooi tussen jezelf wel redelijk goed voelen en de wereld en alles daarop teveel vinden. Het is lastig: niet alleen voor mij maar ook voor de mensen om me heen. En dat weet ik heel goed.

Steeds weer ga ik heen en weer tussen goede en slechte momenten. Er zijn tegenwoordig momenten waarop ik mezelf wel redelijk goed voel. Het genieten lukt nog niet echt maar ik zie de mooie dingen al wel, dus dat is al een hele stap. Zo’n ‘goede’ dag kan echter zo omslaan. Er hoeft maar iets kleins gezegd te worden of maar iets te gebeuren en mijn humeur slaat totaal om. Zeker de afgelopen 2 weken is dit vaak het geval. Vervelend vind ik dat. Niet alleen voor mezelf maar vooral ook voor mijn omgeving die er mee om moet gaan. Ik ben niet altijd aardig en soms ben ik niet voor reden vatbaar maar zij moeten er maar mee dealen. Dat lijkt me niet gemakkelijk.

Van slechte periodes leer je, wordt er gezegd en ik geloof dat dat zeker zo is. Ondertussen zit ik al ongeveer 1,5 jaar ziek thuis (in de tussentijd wel even gewerkt) en ik merk dat ik al wel stappen heb gemaakt in mijn hoofd. Waar ik aan het begin op een slechte dag de hele dag in mijn bed doorbracht, heb ik nu ook dagen waarop ik mezelf er toe kan zetten om toch uit bed te komen. En nee, dit lukt niet altijd. Ik heb ook nog genoeg dagen dat ik denk “zoek het allemaal maar uit ik blijf liggen” en me dan de rest van de dag ellendig lig te voelen in een donkere kamer. Maar ik heb geleerd dat ik ook daar niet beter van word. Soms is het nodig om mezelf juist op zo’n dag een zetje te geven en te zeggen ‘kom op Ingenborgh, uit je bed al is het maar voor even’. Even wandelen, even wat dingen in huis doen of gewoon alleen al even beneden op de bank zitten zodat ik uit mijn bed ben. Soms is dat al genoeg.

Nog een les die ik geleerd heb, is dat je enkel jezelf hebt als het er op aan komt. Dit vond ik toch wel de hardste les die ik geleerd heb. Zelf ben ik iemand die graag voor anderen klaar staat. Juist als het niet goed met ze gaat, wil ik dat ze weten dat ze bij mij terecht kunnen. Helaas is niet iedereen zo, heb ik ontdekt: waar ik altijd meer aan anderen denk dan aan mezelf, zijn er ook heel veel mensen die dit andersom doen. Ik weet dat je uiteindelijk jezelf op nummer 1 moet zetten, maar ik vind ook dat je er voor anderen moet zijn wanneer dat nodig is. Helaas ben ik er op een harde manier achter gekomen dat mensen waarvan ik dacht dat ik er altijd bij terecht zou kunnen, er niet waren toen het nodig was. Dat heeft vriendschappen veranderd maar hierdoor zijn ook weer nieuwe vriendschappen ontstaan.

Diepe dalen laten je inzien dat je moet genieten van de kleine dingen in het leven voor het te laat is. Als ik volledig hersteld ben, is dat ook wat ik wil gaan doen: genieten! Niet meer continue op mijn eten letten of moeten sporten, maar dingen doen omdat ik het wil. En wil ik het niet? Dan doe ik het niet.
Jeetje, wat een wijze praat, maar zover ben ik nog lang niet. Eerst maar herstellen, wat sterker in mijn schoenen komen te staan, wat meer zelfvertrouwen kweken en dan ga ik optimaal proberen te genieten van alles en iedereen om me heen!

Ingenborgh 1.0 is verleden tijd en wordt geüpgraded naar Ingenborgh 2.0 De verbeterde versie van mezelf ( voor mezelf 😉 ).