‘Ik heb ook wel eens ergens geen zin in’

‘Ik heb ook wel eens ergens geen zin in’ zegt hij. Ik snap zijn gedachte want hé, we moeten allemaal wel eens iets doen waar we geen zin in hebben. Maar op dagen als vandaag, dagen die zo donker zijn en mijn bed de enige plek is waar ik wil zijn, is het lastig om iets te doen waar ik ‘geen zin’ in heb. Het uit mijn bed komen lijkt ineens een enorm grote taak. Laat staan dat ik nog andere dingen moet gaan doen.

Vandaag is het zover: mijn gesprek bij de bedrijfsarts. Ik heb besloten er wegens omstandigheden niet heen te gaan, dus de afspraak is veranderd in een telefonische afspraak. Dit is inmiddels bedrijfsarts nummer 4. Het gesprek begint al niet fijn. Er is geen dossier ontvangen over mij dus ik mag voor de zoveelste keer opnieuw gaan uitleggen wat er met me aan de hand is. Dat doe ik dan maar. Ik vind het lastig om alles te vertellen dus sommige dingen laat ik weg. Die leest hij uiteindelijk wel in mijn dossier terug. Ik vind het niet fijn om erover te praten, dus dat doe ik dan ook liever niet. Tijdens het gesprek worden opnieuw de woorden ‘WIA’ en de zin ‘je bent nog niet in staat te re-integreren’ genoemd. Ondanks dat ik dit natuurlijk al  meerdere keren van verschillende bedrijfsartsen heb gehoord, raakt het me toch weer. Ik zou gewoon zo graag willen dat alles voorbij is. Dat ik gewoon weer kan werken en dat ik gewoon weer een fijn leven kan leiden. Maar zo ver is het helaas nog lang niet.

De gedachte dat alles nog minimaal een jaar en waarschijnlijk langer gaat duren zorgt ervoor dat ik terugval in een enorme negatieve bui. Ik sluit mijn gordijnen en besluit dat ik vandaag een slechte dag mag hebben van mezelf. Ik slaap veel want de laatste dagen ben ik ontzettend moe. Eén slechte dag worden er al snel twee. Twee dagen met vooral slapen en in een donkere kamer naar het plafond staren. De derde dag besluit ik in de ochtend meteen maar te gaan sporten, want ik weet dat ik anders weer heel de dag in mijn bed doorbreng. Ik sta samen met mijn man om 04.30 uur op zodat ik om 05.30 uur in de sportschool sta. En ja hoor, dit helpt!
Ik begin de dag met een work-out en pak daarna een lekker kopje koffie mee om met een omweg naar huis te lopen. De dag is beter gestart en gelukkig houdt dit ook aan. ’s Avonds besluit ik nog een lesje Yin-Yoga te volgen en ook dat voelt erg fijn.

Eén fijne dag dat is fijn, maar de dag daarna zak ik meteen weer terug in mijn negatieve gedachten. Meerdere keren heb ik mijn man aan de telefoon. Hij vindt het maar niks dat ik weer een slechte dag heb en probeert me goed bedoeld te pushen om uit mijn bed te komen. Ik moet gewoon maar even gaan lopen, dan voel ik me vast een stuk beter. Maar ik wil niet lopen, ik wil niks en ik heb nergens zin in. Dan zegt hij, ‘ik heb ook wel eens ergens geen zin in, maar dan moet ik het ook doen’. Ik snap hem, maar hoe zwak  het misschien ook klinkt… het lukt me gewoon niet. En waarom niet? Ja dat vind ik dus moeilijk om uit te leggen. Op dagen als deze komt er gewoon niets uit me en wil ik het liefst alleen maar in mijn bed liggen. In een donkere kamer zodat ik ook niet hoef mee te krijgen wat voor een weer het buiten is.

Geen zin in dingen hebben is sinds mijn depressie vaak het geval. Het enige wat ik wil is rust. Het is heel tegenstrijdig. Immers het “niets doen” zou dus rust moeten geven, maar dat is niet het geval. Het geeft juist stress. Mijn hoofd heeft op dagen waarop ik ‘niets’ doe namelijk volop de tijd om overuren te draaien. Logisch natuurlijk, want er is dan totaal geen afleiding waardoor je juist over van alles gaat nadenken en jezelf alleen nog maar rotter gaat voelen. En ondanks dat ik mezelf het dan gun om een ‘slechte dag’ te hebben, blijven de gedachten dat ik eigenlijk iets zou moeten gaan doen en dat ik hier ook niet beter van wordt wel rondspoken in mijn hoofd. Erg vervelend.

Tegenwoordig heb ik een ‘to do’ boekje aangeschaft. Hierin schrijf ik elke dag dingen die ik moet doen, zodat ik ze kan afvinken. Afvinken van to do lijstjes heeft mij altijd al een fijn gevoel gegeven. En omdat ik me vaak zo ontzettend nutteloos voel is dit de ideale manier om voor mezelf zichtbaar te maken dat ik echt wel wat doe. Al zijn het maar kleine dingen zoals een vaatwasser leeg maken of een wasje opruimen. Al die kleine dingen zorgen ervoor dat ik mezelf minder nutteloos voel. Het lukt me niet elke dag om het hele lijstje af te vinken en dat vind ik soms nog erg moeilijk, maar ik probeer mezelf er bij neer te leggen. Elke taak is er weer één meer dan niets doen, zullen we maar zeggen.