Je bent sterk, je kunt dit!

Steeds weer de woorden: ‘je bent sterk, je kunt dit.’ Super lief bedoeld natuurlijk en zo fijn dat iedereen zoveel vertrouwen heeft in dat ik dit kan. Maar waarom voel ik dit dan niet zo? Wat als blijkt dat ik niet zo sterk ben en het gewoon echt niet kan? Ja, wat dan? Heb ik dan nog meer gefaald dan dat ik al heb? Of praten we het dan ook gewoon goed en maken we er dan weer iets positiefs van, zoals ‘maar je hebt het in ieder geval geprobeerd’.  Zoveel vertrouwen in mij, maar misschien stel ik iedereen uiteindelijk wel enorm teleur, omdat ik het gewoon NIET kan.

‘Je kunt het’, ’topper’, ‘je bent sterk’. Steeds weer hoor ik het om me heen als ik vertel over mijn deeltijdbehandeling. Iedereen bedoelt het goed, maar op dit moment voelt het totaal niet alsof ik het kan. Ik ben ondertussen drie weken bezig met mijn behandeling en jeetje, wat vind ik het ontzettend zwaar. Elke dag twijfel ik of ik mezelf af zal melden, elke dag kom ik thuis met het gevoel dat ik dit niet meer wil. Het is zwaarder dan ik me had voorgesteld. In hoeverre ik mezelf er überhaupt iets van heb kunnen voorstellen natuurlijk. Want wat moet je er jezelf van voorstellen als je zoiets nog nooit hebt gedaan?

Deze week had ik mijn eerste persoonlijke gesprek met een sociotherapeut. Tot nu toe was alles in groepsverband geweest, dus het was even fijn om één op één te kunnen praten. De eerste vraag die ik kreeg was, ‘en, hoe gaat het nu?’ De tranen rolden meteen over mijn gezicht. Ik vind het zwaar, maar tegelijk vind ik dat ik mezelf niet moet aanstellen, want ik wist dat het zwaar zou worden. De therapeut zegt dat het ook zwaar is en dat de afgelopen weken ook wel enorm heftig waren, zelfs voor haar. Er zijn veel heftige onderwerpen aan bod gekomen en door corona is de aanpak ook veranderd. Het is volgens haar logisch dat ik het moeilijk heb, want het is ook zwaar. Maar toch komt dit niet echt binnen want, “ik ben toch sterk?” Tenminste, dat zegt iedereen, dus wat zit ik hier nou te janken.

Tijdens therapie zit ik in mijn hoofd in een continue strijd tussen mee moeten doen en er volledig voor gaan enerzijds en mijn mond houden zodat ik mezelf niet voor schut zet anderzijds. Steeds als ik iets zeg, komen de gedachten in mij op of ik het wel goed heb verwoord en of ik hiermee niemand heb gekwetst. Elke keer probeer ik tegen mezelf te zeggen dat dit juist de reden is dat ik hier zit. Omdat ik altijd van alles vermijd, omdat ik bang ben voor wat een ander ergens van vindt. Het is dus goed dat ik praat, maar waarom voelt het dan niet zo? Waarom voelt het allemaal zo zwaar en moeilijk? Elk blok, elke therapie komen er dingen naar voren die ik doodeng vind. Tijdens beeldend vind ik het moeilijk om mezelf te uiten en vind ik het ook doodeng dat ik zelf in het lokaal op zoek moet naar de spullen die ik nodig heb. Want misschien loop ik wel raar? Misschien kan ik het niet vinden? Allemaal gedachten die het er niet makkelijker op maken.

De sociotherapeut gaf aan dat het goed is dat ik nu enorm struggle, want dat betekent dat ik tegen mijn valkuilen aanloop. Als ze dit zegt, geloof ik het meteen. Maar ik had niet verwacht dat het vanaf dag één al zo enorm zwaar zou zijn. Dat het drie weken later nog niet beter is, vind ik ook enorm eng. Als ik naar de anderen in onze groep kijk… Zij kunnen zich al veel beter verwoorden dan ik, dat valt me meteen op. Zij zijn al veel verder in hun inzichten, maar ook zij ‘breken’ nog continue en geven aan dat elke dag weer een enorm gevecht is. Ik leg mijn zorgen daarover bij de sociotherapeut neer en zij geeft aan dat het inderdaad de komende weken nog niet echt beter zal worden. Fijn, bedankt voor de eerlijkheid….NOT! Het liefste zou ik horen dat het vanaf volgende week beter zal gaan. Maar ze geeft aan dat we in traject A, de eerste 18 weken, vooral ‘afgebroken’  worden en pas in traject B zullen gaan opbouwen. Het vooruitzicht dat de komende 15 weken enkel nog zwaarder zullen worden, maakt me angstig.

Ik wil niet meer terug naar vorig jaar. Ik wil niet weer naar dat enorme zwarte gat waar ik toen in zat. Het gevoel dat ik net weer begon op te klimmen verandert in het gevoel dat ik mezelf voel terug glijden in dat gat. Elke dag vecht ik om niet terug te vallen maar kan ik dat alleen? De komende twee weken gaan we aankijken of ik er op eigen kracht weer uit kom en anders gaan we opnieuw sleutelen aan mijn medicatie. Ik moet blijven praten en vooral mijn gevoel uiten in de groep. Maar dit vind ik zo moeilijk. Want zij zitten hier al veel langer en zitten er al veel verder in en dan ga ik als ‘nieuweling’ lopen zeuren over hoe lastig ik het allemaal heb? Is dat niet een beetje de omgekeerde wereld? Zo voelt het voor mij in ieder geval.

Ik vond dat ik deze blog moest schrijven. Niet om medelijden te krijgen, niet omdat ik mezelf er nu zo goed bij zal gaan voelen (nee, nu voel ik me nog meer een mislukking). Maar vooral voor degene die ook zijn begonnen met therapie of degene die al langer bezig zijn maar het ook enorm moeilijk hebben. Want je bent niet alleen!  Praat erover, wees eerlijk en deel het. Alleen zo kunnen we elkaar helpen.

Misschien ben ik niet sterk en misschien kan ik dit wel helemaal niet, maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd !