‘Jij moet medicatie nemen!’

Het is begin december wanneer ik mijn baby ineens amper tot niet meer voel bewegen in mijn buik. Ik trek aan de bel en ik mag gelijk langskomen: middels CTG wordt een hartfilmpje gemaakt. De eerste dagen dat ik kwam, werd er veel gevraagd naar hoe ik me voelde, hoe het slapen ging en wat mij zoal bezighield. Prima vragen, ik was blij dat ze zo geïnteresseerd waren en ik vertelde hoe zwaar ik het vond dat ik niets meer voel en dat ik dat extra zwaar vind na het verlies van ons neefje. Ik vertelde dat ik hierdoor nog minder slaap dan ik al deed en dat dat ook wel pittig is. Op de derde dag kwam er een verpleegkundige binnen die zei dat de arts van dienst vond dat ik medicatie moest overwegen. Dan zouden de laatste weken wat minder intens zijn. “Huh? Wat? Ik ben juist trots dat ik afgekickt ben en waarom? Ik klaag niet? Zij vragen mij hoe het gaat dus dat vertelde ik!” dacht ik.

Elke dag die volgde werd er meer, vaker en dwingender gevraagd of ik slaaptabletten en antidepressiva wilde en keer op keer weigerde ik netjes met daarbij mijn hele verhaal over het afkicken op de PAAZ-afdeling. Echter, ik had nooit het idee dat ze begrepen waarom ik nee zei, al waren mijn redenen voor iedereen om mij heen (inclusief insta volgers) duidelijk en juist heel goed. Gisteren was ik 38.3 weken zwanger en belde de psychiater van de POP-poli. Volgens de verloskundige die ik in het ziekenhuis sprak zou deze psychiater mij kunnen helpen een datum te prikken voor inleiding bij veertig weken zodat ik niet nóg langer elke dag naar het ziekenhuis hoef. Echter belde deze psychiater mij op met een heel ander verhaal: ze wilde mij aan de antidepressiva hebben en vond dat dat wel direct moest. Ik heb dit tijdens het telefonisch consult vier keer geweigerd waarna zij ineens héél boos werd: ze schreeuwde door de telefoon dat ik met mijn onzekerheid echt aan de antidepressiva moest en dat zij anders langs zou komen tijdens mijn kraambed in het ziekenhuis zodat ik dan na de bevalling wel zou beginnen met medicijnen.

Ik schrok, was verdrietig en enorm bang voor deze manier van omgaan met mij. Ik heb geen antidepressiva nodig, ik ben niet depressief en ik voel mij naast de zorgen over het niets voelen eigenlijk gewoon goed. Ik vind het alleen heel erg zwaar om elke dag langs te komen, maar ik kan mij niet voorstellen dat ik de enige ben die dit zo ervaart en snap oprecht niet waarom ze zo zouden aandringen.
Vanochtend heb ik een ander ziekenhuis hier in de buurt gebeld en heb ik mij laten overplaatsen naar hen omdat ik mij niet meer veilig en begrepen voel in het ziekenhuis waar ik eerder onder behandeling stond. Godzijdank ben ik in het afgelopen jaar zo gegroeid dat ik nu in staat ben om zo goed voor mezelf op te komen. Ik ben dankbaar, blij en gelukkig met het feit dat mij dit allemaal gelukt is. Zonder medicatie!

Laat een ander nooit vertellen wat jij wel of niet moet doen, of zoals in dit geval, slikken. Alleen jij weet wat het beste is voor jou. Voel jij je goed bij de medicatie die voorgesteld wordt? Hartstikke fijn, ik hoop dat het je brengt waar je op hoopt! Voel je je er niet goed bij? Praat erover, lees je in, vertel wat op je hart ligt maar laat je alsjeblieft nooit tot iets verplichten waar jij je niet goed bij voelt!