Mijn WIA aanvraag zorgt voor een traantje op mijn wang

Daar zit ik dan, met de brief van het UWV in mijn handen. Ik wist dat dit moment er aan zat te komen, maar nu ik de brief heb ontvangen merk ik toch dat het meer met me doet dan ik had gedacht. Een traan rolt over mijn gezicht: ik voel me zo’n mislukking. Deze aanvraag betekent dat ik niet meer terug zal keren bij mijn oude werkgever. Het zou me wat rust moeten geven, maar om eerlijk te zijn doet het dat niet. Het doet me vooral verdriet.

Aanstaande december is het al zover: ik zit dan 2 jaar in de ziektewet. In de tussentijd heb ik nog wel een tijdje gewerkt maar dat pakte helaas niet goed uit. Om terug te keren bij mijn oude werkgever zou ik voor december op mijn volledige uren terug moeten komen. Dit zijn er 40 en dat is voor mij niet haalbaar. Al zou het ineens super goed gaan, dan nog lukt het me niet. Niet omdat ik het niet zou willen, maar de voorspelling is dat ik pas in november ga starten met mijn deeltijdbehandeling. Die is 3 dagen per week waardoor ik op die dagen niet kan werken. De mogelijkheid om voor december volledig terug te keren is er dus gewoon niet en daarom dien ik een WIA-uitkering aan te vragen.

De bedrijfsarts(-en) hebben het al vaak tegen me gezegd, maar nu de brief van het UWV dan ook daadwerkelijk binnen is gekomen, merk ik dat het toch meer met me doet dan ik dacht. Het idee dat ik deze uitkering aan moet gaan vragen zorgt ervoor dat ik me een mislukking voel. Want hoe heeft het zover kunnen komen? Waar is die Ingenborgh gebleven die 40 uur werkte en geen andere toekomst voor zich zag dan fulltime blijven werken tot er kindjes zouden komen? Maar nee , het is nu eenmaal anders gelopen dan mijn voorspelling was.  Nu zit ik volledig thuis en mag ik al blij zijn als ik mijn huishouden een beetje kan doen en 1 à 2 keer in de week kan sporten. Wat een contrast met hoe het was.

Laat ik eerlijk zijn: ik wil niet meer terug naar hoe het was. Ik wil geen 40 uur meer werken, maar eerder 3 dagen in de week. Dan heb ik meer tijd voor het huishouden en om dingen te doen die mijn leven fijner maken en mij energie geven. Niet dat ik zoals eerst vanuit het werk naar huis cross om daarna snel wat dingen in huis te doen, te gaan sporten, eten en na een douche mijn bed in te duiken. Nee, ik wil wat meer rust in mijn leven. Wat meer tijd om te kunnen genieten in plaats van alleen maar te rennen, want daar ben ik misschien gewoon niet voor gemaakt. Misschien is deze slechte periode dan toch nog ergens goed voor ook al vind ik dat nu nog lastig om in te zien.

Maar verder over de WIA-aanvraag. Tijdens het lezen van de documenten merk ik enorme onrust opkomen. Een opsomming van documenten en stappen die ik moet uitvoeren zorgt ervoor dat ik enorm in paniek raak. Ik mail mijn SPV’er (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) of zij mij bij de volgende afspraak wil helpen. Normaal worden de documenten aangeleverd door je bedrijfsarts. Echter, wie mijn eerdere blog heeft gelezen weet dat ik ondertussen bij bedrijfsarts nummer 4 ben aanbeland en deze is van een ander bedrijf en heeft mijn dossier nog niet ontvangen van mijn oude bedrijfsarts. Erg fijn dus. Ik dien alle documenten dus opnieuw op te zoeken en in te leveren bij het UWV. Best een werkje. Gelukkig heb ik wel inzage in mijn dossier bij mijn psycholoog maar het printen van de documenten wil niet echt lukken. Toch ga ik aan de slag. Ik overleg met mijn SPV’er en laat haar de belangrijkste documenten uit mijn dossier printen. Ook neem ik meerdere malen contact op met mijn oude en nieuwe bedrijfsarts om te kijken of er toch iets kan geregeld worden met het dossier. Maar zoals eigenlijk altijd in mijn geval gaat dit niet zo eenvoudig en snel als ik had gehoopt. Ook neem ik contact op met mijn werkgever voor mijn re-integratie dossier. Deze dien ik volgens de documenten van het UWV ook te hebben.

Wachten op alle documenten van de bedrijfsarts en mijn werkgever kan niet. Zoveel tijd heb ik helaas niet dus ik ga hard aan de slag om alle documenten bij elkaar te zoeken. Vermoeiend vind ik het. Weet je wat het is? Vroeger zat ik hele dagen zonder moeite achter mijn computer. Hele dagen was ik aan het bellen, mailen en dingen aan het verwerken in verschillende systemen. No problemo, dat was jarenlang mijn werk en ging me prima af. Maar als ik nu maar een half uurtje achter mijn PC zit, ben ik ontzettend moe. Dus het opzoeken van al deze documenten kost mij naast een hoop stress ook een hoop energie. Maar het is voor een goed doel zullen we maar zeggen.

Ik ga alles zo volledig mogelijk aanleveren en dan is het hopen dat het UWV mijn situatie begrijpt en dat de WIA-aanvraag goed gekeurd gaat worden. Zodat ik met een gerust hart in (hopelijk) november met mijn deeltijd behandeling kan gaan starten.