Niets is wat het zou moeten zijn

Steeds weer voel ik de teleurstelling in mijn hoofd omdat niets is wat het volgens mij zou moeten zijn. 27 jaar , thuis zittend en bezig met een intens zware deeltijdbehandeling, kinderloos en met een leven wat op dit moment totaal niet is om over naar huis te schrijven. Nee zo had ik mezelf mijn leven nooit voorgesteld. Toch is het zo en in deze blog vertel ik wat dit dagelijks met mij doet.

Ik had mijzelf mijn leven zo ontzettend anders voorgesteld. In mijn hoofd hoor ik op dit moment keihard te werken, te genieten van het leven in de weekenden en vakanties en lekker volle bak te sporten. Maar sinds 2 jaar is alles anders en dat doet zo ontzettend veel met mij. Steeds weer voel ik de teleurstelling over mezelf. Want hoe heb ik het zover kunnen laten komen? Mijn leven was toch goed zoals het was en waarom was ik dan niet sterk genoeg om daarmee door te gaan? Het voelt als falen, falen in het leven dat ik altijd voor me heb gezien maar wat ik dus schijnbaar niet aan kan.

Mijn hele leven heb ik al een kinderwens en als alles goed zou zijn gegaan had ik gehoopt op dit moment al rond te lopen met een mooie bolle buik en in verwachting te mogen zijn van een mooi wondertje. We zouden de babykamer klaar horen te maken en daarnaast zou ik zorgen dat ik lekker bleef sporten en gezond eten. Maar nee, daar zijn we niet. De wens is er natuurlijk nog steeds. Dat voelt als iets fijns, als een houvast. Toch voel ik me steeds weer teleurgesteld in mezelf als ik hoor dat iemand in onze omgeving een kindje verwacht. Want waarom is mijn leven niet zo gelopen zoals ik het hoopte. Wat heb ik mis gedaan waardoor het nu is zoals het is?

Nu ik in behandeling ben heb ik geleerd om dit gevoel te linken aan een modus. Ik zit ontzettend vaak in de boze en kwetsbare kind modus en ook mijn veeleisende ouder is steeds weer aanwezig. Want nooit doe ik het goed genoeg, ik voel mezelf een slachtoffer omdat alles niet zo is gegaan zoals dat het zou moeten maar tegelijkertijd ben ik daar voor mijn gevoel ook de dader van. Want ik heb het zelf zo ver laten komen, toch? Mensen om me heen zeggen steeds weer dat ik er niets aan kan doen en dat het soms nu eenmaal zo loopt. Maar zo zie ik het niet. Want ik heb toch een stoornis? Het is toch mijn hoofd die mij zo in de war maakt en het mij zo moeilijk maakt? En mijn hoofd……ja dat ben IK !

Ik weet dat dit gedrag het er niet beter op maakt daar ben ik mezelf goed van bewust. Maar hoe verander je dit? Ja dat ga ik leren in mijn therapie. Maar wat heb ik daar op dit moment aan vraag ik mezelf steeds weer af. Nee op dit moment ben ik diegene die mezelf vooruit moet slepen en moet zorgen dat ik voorkom dat ik dieper weg zak in mijn depressie. Doordat ik steeds vaker mijn eigen patronen herken, zorgt dat ervoor dat ik meer inzage krijg in mijn gedrag.  De eerste 18 weken van mijn therapie staan in het teken van het herkennen van je patronen en dat gaat dus wel goed. Toch nog iets wat ik wel kan 😉 Maar ik zit nu in week 6 en zie het niet voor me dat ik nog 12 weken ga zitten wachten tot ik er eindelijk iets mee kan gaan doen. Dus moet ik zelf aan de slag.

Hoe ik dit moet gaan doen weet ik nog niet maar ik denk dat het vooral belangrijk is dat ik de ‘goede’ modussen ga ontdekken. Dat mijn ‘gezonde volwassenen’ weer wat meer kracht krijgt en dat mijn ‘blije kind’ weer een plekje in mijn leven krijgt. Vooral het ‘blije kind’ is al een ontzettend lange tijd niet meer aanwezig en omdat ik het enorm moeilijk vindt wat ik nu eigenlijk leuk vindt is het moeilijk om deze weer wat ruimte te geven. Maar ik ga op zoek, ik ga onderzoeken en ik ga werken aan mijn herstel.

Misschien is het nu allemaal niet wat het zijn moet maar dat betekend niet dat de toekomst niet kan worden zoals ik het altijd voor me heb gezien (en misschien zelfs nog beter😉 ) !