Nog steeds geen spijt

Zou ik spijt moeten hebben? Of is het normaal dat ik dat niet heb? Het was toen toch een weloverwogen beslissing? Misschien dat dat wel verklaart waarom ik, als ik de tijd kon terug draaien, alles precies hetzelfde had gedaan. Wel zou ik het eindresultaat dan anders willen zien. Maar de tijd terugdraaien? Zou ik dat willen als het zou kunnen…. Nee dat niet!

Triggerwarning: We willen je er als eerst op wijzen dat het lezen van deze blog een trigger kan zijn i.v.m. wanhoop, depressieve gevoelens en suïcidaliteit. Denk je aan zelfmoord? Dan wijzen we je graag op het feit dat je in contact kunt komen met 113. Wil je nú met iemand praten? Bel of chat met één van de medewerkers van 113.

Twee jaar geleden

Het duurt niet lang meer en dan is het alweer twee jaar geleden. Het leven ging door en dat had het ook gedaan als de uitkomst toentertijd anders zou zijn geweest. Twee jaar geleden lag ik nu in mijn bed. Zwaar depressief was ik aan het bekijken hoe ik het beste de ellende kon beëindigen zonder mijn dierbaren pijn te doen. Ik was ervan overtuigd dat alles ook gewoon door zou gaan zonder mij. Er zou verdriet zijn, maar iedereen was beter af zonder mij. Nu, twee jaar later, weet ik dat het zo natuurlijk niet werkt. Toch ben ik er nog steeds van overtuigd dat het de beste keuze was. Spijt heb ik dan ook nog steeds niet. Misschien is dit raar, misschien is dit niet raar. Maar het is nu eenmaal hoe het is.

Doorgaan

Het was geen impulsieve beslissing toen ik besloot dat het genoeg was geweest. Ik kampte al maanden met een zware depressie en ik had alles in mijn gedachten uitgeplozen. Een exacte datum had ik niet bedacht. Naar mijn idee zou ik het wel voelen als het zover zou zijn. En dat klopte. Alleen de uitkomst die ik in gedachten had liep anders. Ik ben er nog en ondertussen is het leven doorgegaan. Ik wilde opgeven, maar ben doorgegaan en tot op de dag van vandaag vecht ik nog steeds keihard om beter te worden. Mijn leven staat in het teken van ‘therapie en van in praktijk brengen wat ik daar leer’. Het is keihard werken en het maakt me moe.

Ik ga er gewoon zijn

De ene dag vecht ik harder dan de andere dag. De ene dag zie ik de toekomst rooskleurig in, maar de andere dag ziet alles er zwart uit en weet ik het gewoon niet meer. Het verschil met twee jaar geleden is, dat ik nu besef dat dat donkere gevoel tijdelijk is. Er komen betere tijden, dat vertel ik mezelf steeds weer. Ik moet gewoon nog “even” vechten.  Het leven voelt zwaar, ik vraag mezelf nog steeds vaak af of er een tijd komt dat ik het allemaal wel snap. Ik vraag me af of ik het wel kan. Kan ik deze wereld wel aan? Ben ik wel opgewassen tegen alles wat deze wereld te bieden heeft? Ik weet het niet. Maar ik heb geleerd dat ik niet alles hoef te weten, niet alles hoef te snappen en dat ‘er gewoon zijn’ vaak al voldoende is. Dus dat ga ik doen. Ik ga er gewoon zijn en ik kijk wel hoe het loopt.