Nooit meer diëten en dus ook geen afslankpillen meer ‘eten’

Daar liggen ze dan: netjes in een bakje en klaar om door de WC gespoeld te gaan worden. Makkelijk vind ik het niet maar ik heb het mezelf beloofd. Ik zou nooit meer diëten. Echt nooit meer. Ze moeten dus weg en dit ‘tijdperk’ moet worden afgesloten. Misschien is het raar, misschien ook normaal, ik weet het niet… ik vind het enorm moeilijk om het bakje leeg te kieperen en daarna door de WC te spoelen. Dan zijn ze echt weg, geen weg meer om ze terug te pakken.

Diëten staat voor mij gelijk aan weinig tot niets eten en afslankpillen slikken. Ondanks dat ik enorm goed weet dat dit echt heel slecht is, val ik toch steeds terug in mijn oude patronen. Zodra ik weer op de weegschaal heb gestaan en me rot geschrokken ben van wat hij aangeeft begin ik weer opnieuw. Door mijn depressie ben ik veel aangekomen en geeft mijn weegschaal nu zelfs aan dat mijn BMI te hoog is. Nou weet ik dat BMI eigenlijk niets zegt, maar voor iemand die altijd aan de ondergrens van een gezond gewicht heeft gezeten doet dit enorm pijn.

Vorige week nam ik het mezelf voor: ik ging nooit meer diëten. Ik vertelde dit ook in m’n omgeving, want hoe vaker ik het uitsprak, hoe meer het tot me door zou dringen dacht ik. Gewoon gezond eten en sporten en dan komt het vanzelf weer goed. Maar liefst twee dagen heeft het geduurd voor ik terugviel in mijn oude patronen. In mijn nachtkastje lag nog een shitload aan afslankpillen, dus die gingen elke ochtend weer mijn mond in. Slecht vind ik het van mezelf. Nooit meer diëten en dan twee dagen later alweer beginnen met die gore pillen in je mond stoppen? En daarbij ook nog proberen zo weinig mogelijk te eten. En het dan raar vinden dat ik mezelf niet zo lekker voel. Nee duhh , tuurlijk voel je je daar niet lekker bij!

Als ik nu terugdenk aan ongeveer zeven jaar geleden, begrijp ik niet hoe ik het ooit volhield. Op dat moment at ik echt bijna helenaal niet, slikte afslankpillen en als het me niet zinde wat ik had gegeten kon het zijn dat ik mezelf liet braken. Hoe hield ik het vol? Nu denk ik steeds weer: “ik moet even door die honger periode heen en dan lukt het me wel weer”. Maar dat wil ik juist niet meer. Ik wil niet meer terug naar zeven jaar geleden. In ieder geval niet meer naar hoe ik me toen rondom eten gedroeg. Ik voelde me toen zwaar en vond dat ik moest afvallen. Als ik nu foto’s terugkijk van toen weet ik niet hoe ik ooit heb kunnen zeggen dat ik toen dik was. Toch knaagt het gevoel aan me dat ik terug wil naar het figuur dat ik toen had. Ik weet dat ik dat moet loslaten maar jeetje, wat is dat ontzettend moeilijk zeg.

De enige manier om echt van die stomme pillen af te komen, is zorgen dat ik ze niet meer heb en niet meer koop. Nu liggen ze ontzettend verleidelijk in mijn nachtkastje en is het heel makkelijk om ze in te nemen als het weer even slecht gaat. Weg ermee dus. Ik gooi mijn geopende potje fatburners leeg in een bakje en ook mijn andere afslankpillen druk ik uit de verpakking in het bakje. Het zijn er nog best veel eigenlijk en om heel eerlijk te zijn vind ik het mega zonde om weg te gooien. Ik weet dat ik hier spijt van krijg, maar het moet. Voor ik de pillen echt in de WC heb gegooid, heb ik eerst nog 10 minuten naar mijn bakje staan staren. Maar ik vind dat ik me niet zo moet aanstellen dus ik draai het bakje om en alles valt erin. Nu is het echt. Ik kan ze nu niet meer pakken. Dat was ook specifiek de reden dat ik de WC koos want uit de prullenbak zou ik ze misschien uit wanhoop/spijt nog wel terug pakken. Maar ze uit de WC vissen gaat me te ver. Toch? Even twijfel ik nog maar snel spoel ik het toilet door. De pillen laten nog even aan mij zien hoe hardnekkig ze zijn, want zelfs na 5 keer doorspoelen zijn ze nog niet weg. Uiteindelijk zijn ze allemaal in het riool beland en is er geen weg meer terug.

Nooit meer diëten dus. Stap 1 is nu voltooid: het weggooien van de afslankpillen. Nu stap 2 nog en dat is het gezond eten. Wat voor mij vaak uitmondt in weinig tot niets eten, terwijl ik weet dat dat me niet gaat helpen. Zo fascinerend vind ik het soms dat ik alles in mijn hoofd zo goed lijk te weten, maar het toepassen een serieus probleem is. Maar dit is op meerdere vlakken zo. Ik voel me enorm dubbel bij wat ik heb gedaan. Aan de ene kant ben ik trots op mezelf dat ik ze weg heb gegooid, maar aan de andere kant blijft het in mijn hoofd zitten dat het ontzettend zonde is en ik nu niets meer heb. Maar dat is goed zullen we maar zeggen. Nu nog zorgen dat ik geen nieuwe koop!