Wanneer ik dit schrijf zit ik in mijn derde week hier, op de afdeling psychiatrie. Ik krijg hier continue de vraag hoe het gaat en hoe ik me voel. “Leeg” antwoord ik meestal. Want als ik moet omschrijven wat ik voel is leegte het enige wat in me opkomt. Vannacht ben ik wel 30 keer wakker geworden, omdat ik me zo slecht voelde. Het is straks 24 uur geleden dat ik m’n laatste oxycodon gekregen heb en dat hakt er in.
Ik weet dat ik trots mag zijn op wat ik nu heb bereikt, maar ik voel het niet. Ik voel geen trots, geen blij, geen opgelucht en geen fijn gevoel. Ik voel me leeg. De afgelopen nacht heb ik alles geprobeerd, van rondjes lopen in m’n kamer tot helemaal niets onder m’n verzwaringsdeken en het hielp allemaal niet.
Nou weet ik inmiddels dat veel mensen denken dat ik het me inbeeld, al mijn afkickverschijnselen. Maar niets is minder waar; ik voel leeg en onrustig en niets lijkt te helpen. Ik zweet me een ongeluk, ben al sinds het afbouwen non stop misselijk en tril als een vibrator. Daarnaast is de pijn nu erger dan ik me kan herinneren en voelt de wereld eng zo, zonder verdoving.
Ik voel me leeg en ben bang voor wat mij komende weken te wachten staat. Zo leeg en bang dat ik zou kunnen huilen nu de verpleging mij net vraagt hoe ik geslapen heb en hoe ik me voel. Zo leeg, dat huilen niet lukt. Ik kijk haar aan en zeg lachend dat het niet zo goed gaat, ze zegt dat ze me wel heeft zien slapen en ik beaam dat ik dat heus wel gedaan heb (soms). Lachend zegt ze dat haar dienst er zo op zit en lachend wens ik haar een fijne dag.
Lachend, maar van binnen huil ik me de ogen uit m’n hoofd. Ga ik ooit weer voelen?
2 Comments
Hoi Shirl ik weet hoe je voelt mijn drugs verslaving voelde ik mij ook zo probeer er voor te vechten het leven is het waard ik ben er ook lang nog niet maar probeer positief te blijven
Zo heftig. Maar ook zo dapper dat je dit proces aangaat. Ik ben benieuwd naar het vervolg.