Pingpong in mijn hoofd

Het voelt als een pingpongbal die continu heen en weer wordt geslagen. Gedachten die het ene moment positief en hoopvol zijn kunnen en het volgende moment negatief zijn. Van hoop op een mooie toekomst naar totaal geen hoop en weg willen van deze vervelende wereld. Steeds weer veranderen mijn gedachten. Het is lastig, het is een uitdaging maar misschien is het wel goed?

Een hele tijd waren mijn gedachten enkel negatief. Niets was goed en het leven had in mijn hoofd geen nut meer. Want wat is het leven waard als je enkel maar in je bed ligt, geen werk meer doet en elk klein dingetje je zo ontzettend veel energie kost? Nee, naar mijn idee heb je dan geen leven. Want ik moet werken, ik moet een huishouden draaiende kunnen houden en ik hoor op mijn leeftijd toch energie voor tien te hebben. In mijn ogen hoor ik zoveel te kunnen wat ik nu niet kan en dat maakt mijn gedachten vaak ontzettend negatief en donker.

De laatste tijd merk ik op dat mijn gedachten niet enkel meer negatief zijn. Ik denk ook aan de toekomst en aan hoe het ook kan zijn. Ik denk aan mijn man, mijn katten en een mentaal gezonde ‘ik’ met hopelijk binnen twee jaar een kindje in mijn armen. Het zijn mooie gedachten en het geeft me kracht om te vechten om ze te kunnen waarmaken. Het denken aan de toekomst voelt voor mij als iets positiefs. In mijn gedachten heb ik de toekomst al helemaal uitgestippeld (terwijl ik natuurlijk weet dat je een heleboel niet zelf in de hand hebt). De gedachten aan het hebben van een kindje maken me gelukkig, maar ook ontzettend angstig. Want het hebben van een kindje is natuurlijk niet allemaal mooi en niet iedereen zit op de ‘roze wolk’ na en tijdens hun zwangerschap. Maar hier zal ik in een latere blog nog over uitbreiden.

Terug naar de pingpongbal in mijn hoofd. Soms gaat het balletje snel en kan ik in een half uur wel tien keer van gedachten veranderen, maar soms gaat hij ook heel langzaam en kan ik dagen een bepaalde mening hebben en dan ineens ontzettend aan die mening gaan twijfelen. Zo kan ik het ene moment denken, “het is nu lastig en zwaar, maar alles komt goed, je bent sterk en je kunt dit”. Het andere moment denk ik dan weer, ‘wat is het leven rot en wat heeft het voor zin als het op deze manier moet gaan, misschien is het maar beter als ik er niet meer ben”. Vervelende gedachten die soms dagen of weken blijven hangen.

Een manier om de pingpongbal te stoppen, heb ik nog niet gevonden maar ik hoop dat mijn hoofd het spelletje snel beu is. En dat het balletje dan blijft liggen aan de positieve kant, want dat zou toch wel het mooiste zijn. Ik ga in ieder geval mijn best doen om een beetje meer grip op het balletje te krijgen. Ondertussen wijs ik mezelf op het feit dat het balletje vanzelf weer bij de ‘positieve’ kant terecht komt, wanneer hij stilvalt op de ‘negatieve’ kant.