Disclaimer: Psychofarmaca (medicatie gebruikt in de behandeling van psychiatrische aandoeningen en psychologische problemen) werkt niet bij iedereen hetzelfde en/of heeft hetzelfde gewenste resultaat. Laat je altijd goed begeleiden door een arts voor, tijdens en na gebruik van medicatie. En lees je goed in over eventuele bijwerkingen. Meer informatie over psychofarmaca vind je hier.

“Dat is dan 0.63 eurocent alstublieft” zegt de apotheker waarbij ik zenuwachtig was binnengestapt met mijn voorschrift voor psychofarmaca. Beduusd reken ik af en wandel ik naar buiten. Heb ik echt wekelijks honderden euro’s therapie neergeteld, drie jaar aan een stuk, om er dan achter te komen dat mijn probleem met 0.63 eurocent is opgelost? 

De weg zonder psychofarmaca

Een psychiater, een osteopaat, verschillende psychologen, een loopbaanbegeleider, een diëtist en verschillende huisartsen maakten de afgelopen drie jaar regelmatig deel uit van mijn leven. Het gaat niet goed, dat is wel duidelijk. Al heel lang niet. Een opsomming van alles zou weinig opbeurend zijn, dus houd ik het maar bij de conclusie: PTSS wat is overgegaan in een gegeneraliseerde angststoornis met een eetstoornis als (destructief) coping mechanisme. Hoe zwaar en uitzichtloos mijn situatie soms ook voelde, ik heb me zelden alleen gevoeld. Ik werd omringd door bekwame mensen die zo eerlijk waren om me door te verwijzen als ik (niet meer) aan het juiste adres was. Uren hebben ze naar mij geluisterd, ook als het op sommige momenten voornamelijk stil bleef, ook op crisismomenten buiten de werkuren, ook als het land op slot ging. 

Medicatie…is dat wel zo’n goed idee?

Ik stond altijd kritisch tegenover medicatie, ik weigerde te geloven dat het verleden me ziek had gemaakt en ik daardoor medicatie moest gebruiken om gelukkig te kunnen zijn. Bovendien geloofde ik ook dat wat je dan zou voelen geen ‘echt’ geluk zou zijn en je het contact met je ware gevoelens zou verliezen. Deze overtuigingen moest ik loslaten toen ik totaal uitgeput, angstig en overgenomen door donkere gedachten bij de huisarts belandde. De jarenlange strijd voor mijn geluk eindigde hier. 

De eerste weken met psychofarmaca

En zo wandelde ik binnen bij die apotheker, met mijn eerste voorschrift voor de psychofarmaca waar ik jaren tegen gevochten had. Hoewel ik op dat moment niet zoveel meer voelde, voelde dit toch een beetje aan als een verlies. De eerste weken met de medicatie waren heftig, alle symptomen werden erger – daarvoor was ik gewaarschuwd – en slapen lukte enkel maar overdag. Het bijstellen van de dosis en het nodige geduld verrichte dan weer wel wonderen: ik kon voor het eerst in 25 jaar rustig gaan slapen, zonder angst voor welk gevecht met mezelf of mijn demonen ik zou krijgen. Overdag lukte het geleidelijk om te leven, om écht te leven. Want hoewel ik voordien geloofde dat medicatie een soort van onecht leven zou creëren, realiseer ik me nu dat een leven vol paniek, controle-dwang en angsten gewoonweg geen leven is. 

Medicatie en een goed netwerk voor mijn geestelijke gezondheid

Mijn strijd is zeker nog niet gestreden en ik besef dat sommige kwetsuren, en hun gevolgen, voor het leven zullen zijn. De aanvaarding hiervan zit niet in een pilletje, maar in de wijsheid en professionaliteit van alle mensen die nu mijn netwerk geworden zijn voor als ik weer eens het noorden kwijt ben. Ik moet toegeven dat ze me na al die jaren niet zoveel nieuws meer kunnen vertellen, maar het zijn hun duwtjes in de rug die me opnieuw vertrouwen geven in mijn eigen veerkracht en gezond verstand. 

In mijn geval is geestelijke gezondheid een en/en verhaal. Het ene kan momenteel niet zonder het andere. Soms heb je gewoon eens een harde waarschuwing nodig om dat te beseffen.

MJ