Op diverse websites over psychische gezondheid werd er al over gesproken: een actie op 5 oktober omtrent openheid rondom psychische klachten. Het idee is dat we Nederland mentaal gezonder maken door open te zijn. Meer dan honderd organisaties doen mee, maar ook individuen kunnen hun bijdrage leveren. Wij willen daar met ons team ook onze bijdrage aan leveren. Bij Maarjezieternietsvan geven we woorden aan onzichtbaar psychisch en lichamelijk lijden. In een wereld waarin steeds meer mensen hun verhaal delen, merken wij dat dat nog steeds veelal vrouwen zijn. Wij zijn dan ook extra trots dat onze twee mannelijke schrijvers hun verhaal met jullie willen delen!
Waar ben jij open over?
Bas: Ik ben open over het feit dat ik kamp met chronische vermoeidheid. Dit klinkt misschien heel suf maar het is soms echt heel vervelend. Jaren heb ik, met artsen, gezocht naar de oorzaak -helaas zonder resultaat. Daarna ben ik hulp gaan zoeken om hiermee te kunnen leven en functioneren. Dat traject zorgde ervoor dat het mij allemaal teveel werd en ik kwam in een burn-out terecht. Met die burn-out ben ik er een half jaar uit geweest. Na veel mensen gesproken te hebben over hun ervaring met een burn-out kwam ik erachter dat dat best snel was.
Van mijn vermoeidheid ben ik helaas niet af, maar ik kan er wat beter mee dealen. Wel is het nog steeds lastig uit te leggen. Ook vind ik het moeilijk als een ander iets niet doet met het argument dat diegene zo moe is van iets. Bij mij gaat dan door mijn hoofd, “dat ben ik ook , maar ik doe het toch ook wel en zelfs meer”.
Daar komt bij dat ik het de afgelopen jaren niet echt makkelijk heb gehad met de vele tegenslagen in de familie en vooral ook met mijn vrouw die extreme psychische klachten had. Opstaan is al een issue voor mij maar de zorg omtrent het hele gezin, huishouden en werk was toch eigenlijk een onmogelijke taak die ik zo goed mogelijk heb uitgevoerd. Na alle jaren (ik geloof een stuk of 15) weet ik nog steeds niet zo goed hoe ik uit moet leggen hoe het is om wakker te zijn. Stel je bent bekaf en je kan écht niet meer. Zeg maar het gevoel dat je al dagen niet geslapen hebt, dát is het gevoel als ik mijn dag begin.
Jasper: Over mijn autisme en dat ik soms wat meer teruggetrokken kan zijn. Het is voor sommige mensen moeilijk om zich in te leven in mensen zoals ik.
Wanneer besloot jij open te zijn?
Bas: Voor mijn gevoel ben ik altijd al open geweest. Ik had echter het idee dat de meeste mensen het niet willen of kunnen begrijpen.
Jasper: Een paar weken geleden. Soms als je (bijv. in je vakantie) even niets aan je hoofd hebt, ga je over dingen nadenken. Heel veel eye-openers gekregen.
Welke reacties kreeg jij van de mensen om je heen?
Bas: Meestal krijg ik in het begin wel te horen van ‘oh wat vervelend, ik snap het’. Maar vaak vergeten mensen ook snel weer wat ik gezegd heb en denken ze dat de vermoeidheid weer over is. Men oordeelt snel over het feit dat ik eerder naar huis wil gaan in verband met vermoeidheid en de drukte.
Jasper: Eigenlijk zeer positief. Sommige mensen zeiden dat het een hoop dingen op z’n plek vielen.
Wat zou je tegenhouden iets niet te vertellen?
Bas: Wat mij wel eens weerhoudt om iets te vertellen over mijn chronische vermoeidheid is mijn ervaring dat je toch niet begrepen gaat worden.
Men vindt het ook heel akelig dat, op het moment dat ze aangeven moe te zijn en hoe vervelend ze zich daardoor voelen, ik dan zeg dat ik dat altijd heb.
Dat is volgens mij echt een doodsteek die ik dan uitdeel. Alsof ik diegene niet begrijp of het minder erg wil laten blijken. Ik probeer dat ook niet meer te zeggen maar het vliegt er soms gewoon uit.
Jasper: Als ik met diegene moet werken. Soms is het beter om je mond te houden, omdat dingen die je zegt tegen je gebruikt kunnen worden.
Wat wil je een ander meegegeven om het bespreekbaar te maken?
Bas: Ik zou anderen willen meegeven dat iedereen een verhaal heeft en dat gedrag soms anders overkomt dan bedoeld is. Wanneer je elkaar niet begrijpt, ga dan in gesprek in plaats van ruzie te maken. Luister naar elkaar en probeer het beste uit jezelf en een ander te halen. Iedereen heeft zijn/haar kwaliteiten, probeer die te vinden en te gebruiken in plaats van de wat mindere kanten uit te vergroten en of te beoordelen.
Jasper: Praat erover met een goede bekenden, vriend/vriendin, familie of iemand anders bij wie je je vertrouwd voelt. Vertrouwen is moeilijk, maar iedereen heeft altijd wel één persoon in zijn/haar leven die hij/zij alles kan vertellen.
Hoe werkt de challenge?
1. Teken een cirkel op je hand.
2. Maak een foto of video.
3. Plaats deze maandag 5 oktober op sociale media.
4. Gebruik de hashtags #ikbenopen en #maarjezieternietsvan
5. Daag drie anderen uit om mee te doen door hen te ’taggen’.
Kijk je mee op onze Instagram om te zien hoe wij daar invulling aan geven?
https://www.instagram.com/maarjezieternietsvan/
1 Comment
Mooi Suus, deze bijdrage aan de open dag. En respekt voor Bas en Jasper. Het is inderdaad ook mijn (brede) ervaring dat mannen minder hulp zoeken bij psychische problemen. En ze praten er ook minder over in latere fases.
Ikzelf was ooit depressief – en ik maak altijd onmiddellijk duidelijk dat dat lang geleden is! Waarom? Tja… Weet je, voor onszelf (m/v) is het al moeilijk: dat wat er gebeurt met je, en hoe dat ontstaan is. En waar het toe leidt… Het is eng, het is onzeker, en het vraagt intens gepuzzel. Voor anderen, die (nog) minder aan je zien of van je weten, is het nog vager en nog moeilijker. En dus enger. We zien gewoon dat mensen het moeilijk vinden en eng, dus houden we ons in. Ik snap het eerlijk gezegd allemaal wel. Maar ja.
Ik hoop op de toegenomen openheid in de maatschappij; in de media. Men is nu iets minder bang om ons vragen te stellen, of ons gewoon te laten vertellen. Mede doordat we dat tegenwoordig, op mooie weblogs etc., toch wel doen 🙂 Het hangt wel af van hoe goed de vertellers zijn. Wetenschappers en/of ervaringsdeskundigen: hoe helder kunnen ze zijn, hoe aansprekend kunnen ze de werking van de geest uitleggen? Blijft het verhaal te abstract, dan gaan er weer deuren dicht. Wordt het verkeerd uitgelegd, dan ook.
Hoe belangrijk het altijd is om een goed en liefst sluitend verhaal te hebben, en dat goed te vertellen wil je iets duidelijk maken, blijkt wel uit mijn eigen ziektegeschiedenis. Fysieke en geestelijke klachten waren (licht) verweven, en dat maakte het voor iedereen een onmogelijke puzzel.
Ik was ooit depressief. Vanaf het moment dat dat duidelijk was, hing men de fysieke problemen die ik had, daaraan op! Het zou wel “tussen de oren” zitten. Daarmee moest ik 25 jaar rondlopen. Ik kon ook zelf niet genoeg informatie geven over mijn ziekte – dus kon men er blijkbaar niks mee. Uiteindelijk kreeg ik een echte diagnose. Het is een conversiestoornis, iets puur fysieks. Helaas iets waarvan men nog niet alles weet en dus…. is het weer geen duidelijk, overzichtelijk verhaal. Er zijn leken, maar ook huisartsen, die voor zichzelf invullen dat het… “tussen de oren“ zit! Wtf???? Is het nu zó moeilijk om te blijven bij wat specialisten wèl weten? Blijkbaar….
Afijn, er moet gewoon nog heel veel gepraat worden over de geest, wil men er iets opener tegenover staan. Minder krampachtig. Etiketten plakkend zonder iets te weten. Laten wij dat dan maar doen…