Yessss we hebben een datum

Het heeft even geduurd. Wat zeg ik? Het heeft heel lang geduurd, maar eindelijk is er dan duidelijkheid. Eindelijk is er zekerheid, want 12 oktober is het dan zover: ik mag starten met mijn deeltijdbehandeling Schematherapie bij De Viersprong. Wat dit met mij doet en hoe ik mezelf hierbij voel, deel ik in deze blog met jullie.

Steeds weer krijg ik dezelfde vraag van mijn huidige psycholoog, mijn ouders, de bedrijfsarts en niet te vergeten van vrienden: wanneer begint je behandeling? Maar ik weet het niet, ik kan er geen antwoord op geven. De indicatie was in november, maar het is nu september en ik heb nog niets mogen vernemen. Ik besluit dan ook om de stoute schoenen aan te trekken en een mail te sturen naar De Viersprong om navraag te doen of er al iets bekend is. Al vrij snel krijg ik antwoord dat mijn mail wordt doorgestuurd naar de wachtlijstcoördinator en dat zij contact met mij zal gaan opnemen.

Een week later heb ik helaas nog niets gehoord, dus pak ik de telefoon en bel ik naar De Viersprong. De wachtlijstcoördinator is zelf niet telefonisch bereikbaar maar de mevrouw die ik aan de telefoon heb, maakt een terugbelnotitie voor mij. Niet veel later gaat mijn telefoon al en ja hoor, het is de wachtlijstcoördinator. Ze is blij dat ik contact heb opgenomen en staat mij vriendelijk te woord. Op dit moment is ze bezig met het bellen van nieuwe patiënten die op de wachtlijst staan voor een behandeling en ik ben momenteel 4^e op de wachtlijst. Omdat er 3 patiënten per keer worden toegelaten betekent dit dat ik er voor de komende behandeling net buiten val, maar ze kan me wel in de volgende groep plaatsen. Ik kan dus op 4 januari 2021 starten. Fijn, eindelijk een datum, eindelijk duidelijkheid.

Na opgehangen te hebben, word ik vrij snel opnieuw gebeld. Ik zou zelfs op 23 november al kunnen gaan starten. Mijn instelling is “hoe eerder, hoe beter” dus ik besluit ermee akkoord te gaan. Om eerlijk te zijn vind ik deze datum lastig. Dit omdat het begin van de behandeling zwaar zal gaan worden en met de feestdagen zo kort na het starten van mijn behandeling vind ik dat een beetje eng. Maar ik ga ervoor. Ik moet toch een keer gaan beginnen, dus dan maar het liefst zo snel mogelijk. Ik informeer mijn man, moeder en mail direct mijn psycholoog met het goede nieuws. Ook noteer ik de datum in mijn agenda en kijk ik meteen of ik na die datum nog afspraken heb staan op de maandag, dinsdag of woensdag. Dat zijn de dagen dat ik behandeling zal hebben, dus wil ik daarnaast geen andere afspraken gepland hebben staan. Gelukkig zijn dit er maar weinig en degene die ik had kan ik makkelijk verzetten. Wat fijn!

Ongeveer een uur later gaat opnieuw mijn telefoon.  En ja hoor…. opnieuw De Viersprong. De vrouw geeft aan dat ze ‘een foutje’ heeft gemaakt en mijn hartslag schiet meteen omhoog. Het zal toch niet zo zijn dat ik weer langer moet gaan wachten? Dat de datum weer verschoven wordt? Degene die mijn eerdere blogs hebben gelezen, weten dat er aan het begin van mijn aanmelding ook al een hoop dingen zijn misgegaan waardoor ik pas 2 maanden later op de wachtlijst gezet ben en de wachttijd ook steeds anders bleek te zijn dan dat mij op dat moment geïnformeerd werd. Teleurstelling op teleurstelling dus. Ik ga er dan ook meteen vanuit dat het wel weer slecht nieuws zal zijn. Maar dat blijkt gelukkig niet het geval te zijn. Er is in een groep eerder een plekje vrij dat nog opgevuld moet worden en de vraag is of ik op 12 oktober al zou willen starten. Volmondig zeg ik ja! Alles wordt in werking gezet en er wordt bevestigd dat deze datum de echte startdatum zal zijn.

Zodra ik heb opgehangen informeer ik meteen iedereen opnieuw. De reactie van iedereen is gelukkig positief, maar hoe voel ik me nu eigenlijk? Je zou denken dat ik door het dolle heen ben. Maar zo voelt het niet. Ik voel een raar soort angst opkomen. Want 12 oktober is nog maar 4 weken en dat idee zorgt ervoor dat ik zenuwen krijg. Ik voel me een kind dat morgen voor de eerste keer naar een andere school moet. Ik heb buikpijn en ook begin ik hoofdpijn te krijgen van al het nadenken. Het is eng en tegelijkertijd besef ik maar al te goed dat ik dankbaar mag zijn dat ik eerder kan beginnen. Deze datum is alleen maar beter. Hopelijk ben ik dan met de feestdagen in ieder geval door het zwaarste gedeelte heen en kan ik de feestdagen een beetje beter doorkomen dan vorig jaar.

Het gaat nu pas echt beginnen. Na 2 jaar ‘ziek’ te zijn gaat het nu pas echt starten. Ik ga starten aan de lange weg naar herstel. De behandeling zal naar alle waarschijnlijkheid minimaal 1.5 jaar duren en zal zeer intensief zijn, maar als dat betekent dat ik me straks beter ga voelen, dan heb ik dat er zeker voor over. Let’s do this, ik zal jullie op de hoogte houden van alles wat nog komen gaat.